Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 593/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 06 września 2024 roku sygn. akt VIII K 1565/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

Karalność oskarżonego

Informacja z KRK

k. 1647-1651

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

Informacja została sporządzona przez podmiot do tego uprawniony, jej treść nie była kwestionowana przez strony, stąd dowód zasługuje na wiarygodność.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

Obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

Rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do zarzutu opartego na podstawie odwoławczej określonej w art. 438 pkt 3 kpk, to Sąd Okręgowy podziela ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest przedstawienie nie samej tylko polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (vide wyrok SN z dnia 20.02.1975r, II KR 335/74, OSNPG 1975/9/84, wyrok SN z dnia 22.01.1975r, I KR 19/74, OSNKW 1975/5/58). Temu jednak zadaniu skarżący nie sprostał.

Należycie umotywowana argumentacja Sądu Rejonowego zawarta w pisemnych motywach wyroku, a dotycząca kwestii sprawstwa oskarżonego czyni całkowicie zbędnym i po części nieracjonalnym, przywoływanie w tym miejscu po raz wtóry tych wszystkich racji i dowodów, które legły u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia w tym zakresie, skoro Sąd Okręgowy w całości ją podzielił. Nie zachodzi zatem potrzeba ponownego przytaczania tych wszystkich dowodów i aspektów sprawy, które doprowadziły sąd meritii do wyprowadzenia wniosku co do winy oskarżonego w popełnieniu przypisanego mu czynu, a wystarczającym w tym zakresie będzie odesłanie do lektury uzasadnienia Sądu I instancji. W tym miejscu poczynić należy uwagę, że tego rodzaju postąpienie sądu odwoławczego nie pozostaje w sprzeczności z art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Jak bowiem stwierdził Europejski Trybunał Praw Człowieka, z art. 6 Konwencji wynika ogólny obowiązek sporządzania uzasadnień wyroków przez sądu krajowe, jednakże nie może on być rozumiany jako wymóg dokładnego udzielania odpowiedzi na każdy argument stron, oddalając zatem apelację (czy kasację) sądy orzekające w przedmiocie środka zaskarżenia mogą po prostu powołać się na uzasadnienie wyroków sądów niższych instancji (por. sprawa Arnold G. Cornelis przeciwko Holandii, POESK Nr 1-2/2004).

Zgodzić się trzeba, iż ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także zostać wyprowadzone z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktycznie wystąpiły. W tym miejscu przypomnieć należy, że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu stykającego się bezpośrednio z dowodami i to w toku całej rozprawy głównej. Sąd pierwszej instancji, dokonując swobodnej oceny dowodów musi przedstawić tok swego rozumowania, który doprowadził go do dokonanego wyboru. Analiza tego właśnie toku rozumowania jest przedmiotem kontroli instancyjnej, bowiem sąd odwoławczy nie styka się z dowodami bezpośrednio, lecz swą działalność ogranicza do weryfikacji i racjonalności rozumowania sądu orzekającego, przedstawionego w zaskarżonym wyroku. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazywać braki w zakresie logicznego rozumowania sądu orzekającego. Innymi słowy, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Ponadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w zaskarżonym wyroku, gdyż sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego, odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

W niniejszej sprawie obrońca skarżącego w apelacji wskazuje, iż Sąd I instancji błędnie uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów w punkcie 6, 8, 11, 15, 24, 25 I 26 aktu oskarżenia, błędnie przyjął, iż oskarżony popełnił przedmiotowe czyny.

W ocenie Sądu z powyższym twierdzeniem obrońcy nie można się zgodzić. Sąd I instancji dokładnie omówił zebrane dowody i wskazał, które z nich obciążają oskarżonego. Analiza dokonana przez Sąd I instancji była dokładna, Sąd omówił wszystkie dowody i wskazał, które z nich wskazują na sprawstwo oskarżonego, także odnośnie wskazywanych czynów przez obrońcę w apelacji. Sąd I instancji nie przekroczył w żadnej mierze zasady swobodnej oceny dowodów. Nie zgodzić się więc należy z polemiką zawartą w apelacji, iż ustalenia te były dowolne oraz że brak było dowodów na sprawstwo oskarżonego w tym zakresie, skoro ostatecznie do tych czynów on się nie przyznał. Podkreślić trzeba, iż Sąd dokładnie opisał czemu nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. R. złożonych na rozprawie głównej, w których zanegował swoje sprawstwo w zakresie przestępstw popełnionych na szkodę E. K., D. P., M. Ł., P. K., W. B., M. M., Ł. L.. Wyjaśnienia oskarżonego w tej mierze stały w sprzeczności, nie tylko z jego wyjaśnieniami złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego, ale przede wszystkim z obiektywnymi dowodami, jakimi są wyniki przeprowadzonych oględzin nośników danych, opiniami z zakresu informatyki Z dowodów tych ewidentnie wynika, że oskarżony dysponował plikami, danymi, zdjęciami, których pokrzywdzeni mu nie udostępnili, a dostęp do nich możliwy był jedynie w sytuacji przełamania dostępu do ich kont mailowych, kont na platformach społecznościowych. Sąd I instancji podkreślił, iż tego rodzaju wyjaśnienia oskarżonego były efektem rozmiaru i skali jego działań i najzwyczajniej oskarżony nie pamięta wszystkich kont, których zabezpieczenia przełamywał, a tym samym wszystkich pokrzywdzonych w niniejszej sprawie. Mając na uwadze zebrane dowody obciążające oskarżonego, a także treść jego wyjaśnień składanych w toku postępowania przygotowawczego, można się z w/w ustaleniami zgodzić.

Nadto wskazać trzeba, iż obrońca z apelacji podniósł zarzut naruszenia art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk. Zgodzić się trzeba, iż zarzut z art. 7 kpk i art. 6 § 2 kpk mają charakter rozłączny. ,,Odwołanie się do tego ostatniego przepisu możliwe jest wyłącznie w razie przeprowadzenia kompletnej i wszechstronnej oceny dowodów, z której wynikają jednak konkurencyjne - względem siebie, jak i względem następstw dla oskarżonego - ustalenia o równym stopniu prawdopodobieństwa. Dostrzeżonych wątpliwości organ procesowy nie jest w stanie usunąć, bez względu na inicjatywę dowodową, czy szczegółowość i sposób oceny dowodów już przeprowadzonych. Dopiero wówczas obowiązkiem organu jest sięgnięcie po dyspozycję art. 5 § 2 kpk. Jeżeli zaś ocena materiału spełnia wymogi art. 7 kpk i pozwala na ustalenie niebudzących wątpliwości organu procesowego ustaleń, w razie potrzeby przekonująco wykluczających alternatywny przebieg zdarzeń, to do etapu, w którym aktualizuje się dyspozycja art. 5 § 2 kpk. w ogóle nie dochodzi W takim przypadku ten ostatni przepis, jako niewykorzystany w toku konstruowania podstawy faktycznej, nie może również zostać naruszony’’/zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2024 r. w sprawie II KK 404/24/. Sad Odwoławczy nie dostrzegł naruszenia ani przepisu art. 5 § 2 kpk ani art. 7 kpk.

Obrońca z urzędu w apelacji zarzucił także, iż orzeczone kary jednostkowe i kara łączna jest karą zbyt surową, a Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności łagodzących, jak przyznanie się oskarżonego do popełnienia części zarzuconych mu czynów. W ocenie Sądu Odwoławczego z powyższym także nie można się zgodzić. Sąd I instancji brał pod uwagę w/w okoliczności, oceniał zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające oskarżonego, zaś orzeczone kary jednostkowe, jak i kara łączna w żadnej mierze nie mogą być uznane za zbyt surowe. Spełniają one dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 kk. Zgodnie z art. 53 § 1 kk, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości każdego czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto, stosownie do art. 53 § 2 kk, wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Oskarżony zna obowiązujące normy i zasady współżycia społecznego i wie, jakie konsekwencje wynikają z ich nieprzestrzegania, zatem miał możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i zachowania się zgodnie z obowiązującym prawem. W ramach wyznaczonej przez stopień winy górnej granicy dolegliwości karnej, rodzaj i wymiar kary współwyznacza stopień społecznej szkodliwości konkretnego czynu zabronionego przypisanego sprawcy. Oceniając stopień społecznej szkodliwości tych czynów należy kierować się definicją tego pojęcia zawartą w art. 115 § 2 k.k. W przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, iż jest on znaczny, co wynika z rodzaju i charakteru naruszonych dóbr prawnych, w które te czyny godzą oraz sposobu i okoliczności popełnienia czynów, a mianowicie fakt, iż oskarżony konsekwentnie realizował powzięty zamiar. Na uwadze trzeba mieć ilość popełnionych przez oskarżonego przestępstw – aż trzydzieści dwa przestępstwa, a także fakt jego dotychczasowej karalności. Mianowicie jak wynika z danych o karalności oskarżony był dotychczas karany siedmiokrotnie, zarówno na kary wolnościowe, jak i na karę pozbawienia wolności. Był karany za czyny z art. 226 § 1 kk, art. 190 § 1 kk, z art. 209 § 1 kk, z art. 267 § 1 kk, z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani, z art. 209 § 1a kk. W ocenie Sądu Odwoławczego nie można więc uznać, iż wymierzona mu kara łączna 2 lat pozbawienia wolności jest sprawiedliwa i nie jest zbyt surowa.

Wniosek

O zmianę lub uchylenie wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których ww zarzuty i argumenty na ich poparcie okazały się niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn dla których zarzuty i argumenty na ich poparcie z apelacji, a w konsekwencji wnioski końcowe okazały się niezasadne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II, III

Mając na uwadze wniosek obrońcy z urzędu, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. R. kwotę 1033,20 zł/jeden tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy/ brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w toku postępowania odwoławczego.

W ustalonych okolicznościach sprawy, zachodziły podstawy do zwolnienia oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego z uwagi na sytuację materialno-rodzinną (art. 624§1kpk).

7.  PODPIS