Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 575/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Iławie z dnia 21 października 2024 roku w sprawie II K 756/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. W. (1)

niekaralność oskarżonego

informacja z KRK

k. 245

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

J. W. (1)

pokrzywdzona doznała obrażeń na skutek utraty równowagi i uderzenia głową w obróbkę drzwi

wyjaśnienia oskarżonego

k. 262v-263

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja z KRK

Informacja została sporządzona przez podmiot do tego uprawniony, jej treść nie była kwestionowana przez strony, stąd dowód ten zasługuje na wiarygodność.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na rozprawie odwoławczej, gdyż były one sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej, która opisała przebieg zdarzenia, a także z opinią sądowo - lekarska. Biegły wskazał, że najbardziej prawdopodobne jest, że pokrzywdzona została dwukrotnie uderzona w górną i tylną powierzchnię głowy z niewielką siłą oraz uderzyła czołem w ścianę, które mogło być wynikiem popchnięcia przez inna osobę (k. 163-164). Zatem pokrzywdzona doznała obrażeń na skutek utraty równowagi i uderzenia głową w obróbkę drzwi, jak twierdzi oskarżony.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia:

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, całkowicie pomijającej fragmentaryczną sprzeczność zeznań oskarżycielki prywatnej z treścią stawianego oskarżonemu zarzutu, polegającej na uznaniu, że oskarżony popychał J. W. (2) na ścianę, czym spowodował obrażenia jej ciała, podczas gdy okoliczność ta nie została udowodniona żadnym przekonującym i jednoznacznym dowodem, a sama pokrzywdzona, przecząc sobie i składając niespójne oraz niewiarygodne zeznania jedynie potwierdziła, iż w przedmiotowej sprawie występują istotne, nierozstrzygnięte przez Sąd I instancji wątpliwości, których Sąd jednak nie dostrzegł

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i uznanie oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy z treści ustnego zawiadomienia o podejrzeniu przestępstwa wynika, że oskarżony miał kilkukrotnie popchnąć J. W. (2) na ścianę budynku, mimo tego, że podczas rozprawy oskarżycielka prywatna zeznała, że oskarżony złapała ją za głowę i zaczął kilka razy okładać nią o ścianę,

- art. 7 k.p.k. poprzez uznanie, iż zeznania J. W. (2) są spójne, logiczne, szczere i zasługują na wiarygodność, podczas gdy zeznania jej są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym w szczególności z nagraniem złożonym przez oskarżonego

- art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za spójne, szczere i wiarygodne zeznań świadka J. W. (3) oraz L. M. - G. przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne jedynie w ograniczonym zakresie świadków W. W. i D. W. (1)

- art. 7 k.p.k. poprzez niczym nieuzasadnionym uznanie za wiarygodne zeznań świadka męża oskarżycielki prywatnej J. W. (3) oraz jej matki L. M. - G. przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne jedynie w ograniczonym zakresie zeznań żony oskarżonego D. W. (2)

- art. 7 k.p.k. poprzez uznanie, że zeznania A. W. potwierdzają sposób powstanie obrażeń u oskarżycielki prywatnej podczas gdy zeznania tego świadka nie korespondują z zarzutem stawianym oskarżonemu ani też z zeznaniami samej pokrzywdzonej

- art. 7 k.p.k. poprzez oparcie sprawstwa oskarżonego o opinię sądowo - lekarską podczas gdy biegły uznał jedynie za prawdopodobne, a nie pewne, że pokrzywdzona została dwukrotnie uderzona w górna i tylną powierzchnię głowy z niewielką siłą oraz uderzyła czołem w ścianę

- art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie, że nagranie przedłożone przez oskarżonego dokumentuje jedynie stan emocjonalny jego uczestników oraz stan fizyczny pokrzywdzonej po doznanych obrażeniach;

- art. 7 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie postawy i zachowania pokrzywdzonej w trakcie zdarzenia podlagającego na krzyku na oskarżonego i jego żonę, stosowaniu wyzwisk wobec oskarżonego, pchnięciu żony oskarżonego i rozmazaniu krwi na jej twarzy, w sytuacji, gdy nie jest to normalne zachowanie pokrzywdzonej użyciem przemocy osoby, która gdyby rzeczywiście padała ofiarą popychania na ścianę, jak najszybciej uciekałaby z miejsca zdarzenia i udała się po pomoc, nie zaś stała, krzyczała i wyzywała oprawcę, w dodatku podeszła blisko niego w celu popchnięcia jego żony i rozmazania krwi na jej policzku, prowokując tym samym inne osoby;

- art. 7 k.p.k. poprzez błędne uznanie, że w mieszkaniu oskarżonego bezpośrednio przed zdarzeniem było głośno;

- art. 5 2 k.p.k. poprzez uznanie oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na jednoznaczne ustalenie przebiegu zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe gromadząc materiał dowodowy pozwalający na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Ustalenia faktyczne nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów i poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazała błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, znajdując swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu orzeczenia. Sąd Rejonowy wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, na czym opierał poszczególne ustalenia, a następnie wskazał prawidłowe, zdaniem Sądu Okręgowego, wnioski, jakie wyprowadził z dokonanych ustaleń w zakresie sprawstwa oskarżonego.

Powyższe uwagi pozwalają stwierdzić, iż w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia pozostaje pod ochroną prawa procesowego. Stwierdzenia tego nie jest w stanie podważyć żaden argument apelacji obrońcy oskarżonego. Do wykazania, iż Sąd dokonał błędu konieczna jest zgodna z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego argumentacja pozwalająca na stwierdzenie, iż poczyniona przez Sąd ocena materiału dowodowego powinna być odmienna, a tego apelujący nie wykazał. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem wyrażonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art.7 kpk, jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a także umotywowane w uzasadnieniu wyroku

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy należy zatem wyprowadzić wniosek, iż Sąd I instancji w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie i zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania karnego ujawnił wszystkie dowody, w jednakowej mierze odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego, pokrzywdzonej, jak i wszystkich słuchanych w sprawie świadków – zarówno tych zeznających na korzyść oskarżonego, jak i obciążających go.

Podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że zeznania pokrzywdzonej są spójne i wiarygodne. Istotnie w ustnym zawiadomieniu pokrzywdzona wskazała, że oskarżony kilkukrotnie pchnął ją na ścianę budynku (k. 2), zaś na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2023 roku wskazała, że złapał ją za głowę z tyłu ręką i zaczął okładać jej głową o ścianę (k. 66). Należy zauważyć, że pokrzywdzona w dniu 16 października 2022 roku złożyła jedynie ustne zawiadomienie o przestępstwie, które zostało przyjęte jako skarga o przestępstwie ściganym z oskarżenia prywatnego i nie była dopytywana o szczegóły zdarzenia. Ponadto opis zdarzenia z dnia rozprawy nie odbiega znacząco od tego przedstawionego w dniu 16 października 2022 roku. Zdaniem Sądu, to że pokrzywdzona wcześniej użyła słowa "pchnął", a potem że "uderzał jej głową" nie daje postaw do odmowy wiarygodności jej zeznań w całości. Pokrzywdzona konsekwentnie wskazywała bowiem gdzie, kiedy i kto spowodował jej obrażenia, a także kto był obecny w czasie zdarzenie. Ponadto pokrzywdzona konsekwentnie wskazywała, jakich doznała obrażeń i że obrażeń doznała na skutek uderzenia o ścianę. Zdaniem Sądu odwoławczego wskazywanie przez pokrzywdzoną, że była pchnięta na ścianę, a potem, że była uderzana, wynika jedynie z upływu czasu od zdarzenia do złożenia przez nią zeznań, a także że w dniu 16 października 2022 roku nie była dopytywana o szczegółowy przebieg zdarzenia. Zdaniem Sąd brak jest podstaw do odmowy wiarygodności pokrzywdzonej co opisu przebiegu zdarzenia.

Pokrzywdzona na rozprawie zaprzeczyła jakoby rozmazała krew na twarzy żony oskarżonego, co, zdaniem Sądu odwoławczego, wynika z upływu czasu i dynamicznego przebiegu zdarzenia. Dokonując oceny zeznań pokrzywdzonej w tym zakresie, zdaniem Sądu odwoławczego, należy mieć na uwadze, że opisała ona przebieg zdarzenia tak jak zapamiętała, tym bardziej, że od zdarzenia upłynęło 6 miesięcy, a pokrzywdzona nie miała np. dostępu do nagrania wykonanego przez oskarżonego. Nagranie złożone przez oskarżonego nie podważa zeznań pokrzywdzonej co do jego zachowanie wobec pokrzywdzonej, gdyż obejmuje ono czas po zdarzeniu. Słusznie przyjął Sąd I instancji, iż nagranie stanowi dowód na stan emocjonalny pomiędzy stronami i dokumentuje obrażenia pokrzywdzonej.

Odnosząc się do zarzutów obrońcy oskarżonego co do zachowania pokrzywdzonej po zdarzeniu wobec oskarżonego i jej żony, to nie ma jednego wzorca zachowania ofiary przemocy, tym bardziej, że dochodzą w takim czasie różne emocje. Ponadto z tego też powodu nie można oceniać, że określone zachowanie w takiej sytuacji jest normalne, a inne nie i na tej podstawie odmawiać wiarygodności zeznaniom tej osoby. W ocenie Sądu Okręgowego zasadnie Sąd I instancji ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie oparł się na zeznaniach pokrzywdzonej, która od początku konsekwentnie twierdziła, że została uderzona przez oskarżonego i w miarę dokładnie opisała przebieg zdarzenia, słusznie zatem Sąd orzekający obdarzył jej zeznania walorem wiarygodności, tym bardziej, że znalazły one potwierdzenie w innych dowodach.

Pośrednio wersję pokrzywdzonej potwierdził świadek J. W. (3) i L. G.. Sąd I instancji wskazał, dlaczego uznał ich zeznania za wiarygodne w całości wskazując, że były one zgodne z dokumentacją medyczną i opinią sądowo -lekarską. Uznanie przez Sąd I instancji zeznań pokrzywdzonej prowadziło do logicznego wniosku, aby w zakresie w jakim zeznania innych świadków są z nimi sprzeczne, odmówić im wiarygodności.

Sąd I instancji dokonując ustaleń fatycznych zasadnie oparł się na opinii sądowo -lekarskiej. Skarżący nie kwestionował przedmiotowej opinii, a zatem istniały zatem pełne podstawy, aby Sąd I instancji oparł swoje ustalenia m. in. na opinii biegłego i zaprezentowaną w uzasadnieniu analizę i ocenę tej opinii Sąd Okręgowy w pełni aprobuje, ponieważ opinia jest jasna, logiczna, przekonująco uzasadnione i brak jest podstaw do zakwestionowania jej treści, a tym samym brak podstaw do zakwestionowania prawdziwości zeznań pokrzywdzonej.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, większego znaczenia nie miało nagranie przedłożone przez oskarżonego, gdyż jak wskazano powyżej było dowodem tego co się działo po zdarzeniu, a nie odnosi się do zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej wcześniej.

Odnosząc się co do ustalenie, że w mieszkaniu było głośno, to świadek P. P. zeznał, że jak przyjechał na interwencję to dziecko spało, jednak dziecko mogło zasnąć po zdarzeniu. Zeznania tego świadka nie odnoszą się do tego, czy dziecko spało jak doszło do zdarzenia i na ich podstawie nie można czynić ustaleń że było cicho w mieszkaniu oskarżonego, kiedy pokrzywdzona zeszła na dół do mieszkania oskarżonego.

Z naciskiem należy podkreślić, iż niezwykle istotnym, choć nie jedynym czynnikiem kształtującym przekonanie Sądu Okręgowego o wartości zeznań pokrzywdzonej były spostrzeżenia i wrażenia odniesione w toku jej przesłuchania na rozprawie. Przesłuchanie to pozwoliło Sądowi orzekającemu obserwować sposób wypowiadania się, reagowania na dodatkowe pytania i wiele innych elementów, które bierze się pod uwagę przy ocenie zeznań świadków. Jest oczywiste, że kontrola apelacyjna trafności oceny dowodów dokonanej w toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie obejmuje tej sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się wyłącznie z bezpośredniością postępowania. Sąd odwoławczy nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, a jedynie bezpośredni kontakt z daną osobą pozwala na w pełni wszechstronną, opartą na wielu kryteriach, prawidłową ocenę wiarygodności. Kontrola odwoławcza trafności oceny dokonanej przez Sąd I instancji sprowadza się bowiem do zweryfikowania, czy ta ocena jest zgodna z treścią danego dowodu, czy nie zawiera błędów logicznych i czy zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W przypadku braku uchybień w ocenie omawianego dowodu dokonanej przez Sąd I instancji – tak jak w niniejszej sprawie – ocena taka musi pozostawać pod ochroną swobodnej oceny dowodów wyrażonej wart.7 kpk.

Reasumując stwierdzić należy, iż kwestionując dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego apelujący nie zdołał wykazać, żeby nosiła ona cechy dowolności, a w ocenie Sądu odwoławczego przekonanie Sądu orzekającego o wiarygodności zeznań pokrzywdzonego pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, poprzedzone bowiem zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich istotnych okoliczności oraz zostało logicznie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Nietrafny był także zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk. Jak niejednokrotnie podkreślał w swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy, nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy tego przepisu, podnosząc jedynie wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych, ponieważ dla oceny, czy została naruszona zasada in dubio pro reo, istotne jest jedynie to, czy sąd orzekający w konkretnej sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Natomiast, gdy z materiału dowodowego sprawy wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z istnieniem nie dających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 kpk. W takim bowiem wypadku, sąd orzekający zobowiązany jest dokonać ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i ocenić, którym dowodom daje wiarę, a które takiego waloru nie posiadają. Jeżeli zatem sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a ustalenia te będą stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 kpk. Przypomnieć jedynie wypada, że zasada in dubio pro reo nie zobowiązuje sądu do wyboru wersji zdarzenia najbardziej korzystnej dla oskarżonego, lecz zakazuje przyjmowania niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy na podstawie zgromadzonych dowodów nie można ustalić faktów. W przypadku, gdy sąd dokonał ustaleń faktycznych nie wykraczając poza granice sędziowskiej swobody ocen i ustalenia te są stanowcze, to nie można stawiać zarzutu obrazy art. 5 §2 kpk. Wnikliwa analiza zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego nie wskazuje, aby Sąd Rejonowy powinien był powziąć takie wątpliwości, a również skarżący nie wykazał, dlaczego Sąd I instancji powinien uznać, że istnieją w sprawie nieusuwalne wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny, gdyż Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, zaś kontrola odwoławcza uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego i brak jest podstaw do jego zdyskwalifikowania.

3.2.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia a mianowicie:

- nieprawidłowe ustalenie, że oskarżony doprowadził do uszkodzenia ciała oskarżycielki prywatnej, podczas gdy to oskarżycielka prywatna, próbując wyrwać z ręki oskarżonego telefon, którym nagrywał przebieg zdarzenia, uderzyła głową o rant drzwi znajdującego się naprzeciwko mieszkania oskarżonego, a żaden inny dowód nie pozwala na przyjęcie odmiennych ustaleń;

- nieprawidłowe ustalenie że oskarżony popychał oskarżycielkę prywatną na ścianę, powodując tym samym uszkodzenie jej ciała, podczas gdy przyjęcie takiego ustalenia jest niezgodne ze wskazania doświadczenia życiowego, przede wszystkim zaś nie znajduje potwierdzenia w postawie oskarżycielki prywatnej, ukazanej na nagraniu, którą po tym jak rzekomo miała być popychana, stała na schodach, krzyczała, wyzywała oskarżonego oraz popchnęła D. W. (2) i rozmazała krew na jej twarzy, choć doświadczenie życiowe podpowiada, że osoba kilkukrotnie popychana na twardą ścianę, a zwłaszcza uderzana kilkukrotnie głowa o ścianę, z reguły doznaje poważniejszych obrażeń, a poza tym gdyby pokrzywdzona rzeczywiście była popychana na ścianę, to inaczej zachowywałaby się po zdarzeniu, nie zaś stała na schodach blisko oskarżonego, krzyczała i wyzywała swojego oprawcę, a przy tym odepchnęła jego żoną oraz rozmazała krew na jej twarzy;

- nieprawidłowe ustalenie, że obrażenia ciała u oskarżycielki prywatnej powstały wskutek pchnięcia jej na ścianę przez oskarżonego, podczas gdy obrażenia ciała powstały u oskarżycielki prywatnej wskutek uderzenia o rant sąsiednich drzwi, które było następstwem próby wyrwania telefonu z ręki oskarżonego, co nie było następstwem zachowania oskarżonego, lecz wynikało z utarty równowagi przez oskarżycielkę prywatną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawiony przez obrońcę oskarżonych w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprowadza się do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i łączy z zarzutem obrazy art. 7 kpk co zostało już omówione powyżej, w tym również przy ocenie wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie odwoławczej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny, gdyż Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, zaś kontrola odwoławcza uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego i brak jest podstaw do jego zdyskwalifikowania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy cały wyrok Sądu I instancji

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec tego, że apelacja obrońcy oskarżonego skierowana była przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 kpk), zachodziła konieczność odniesienia się także do rozstrzygnięcia o karze orzeczonej wobec oskarżonej za popełnienie przypisanego jej czynu. W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji trafnie zastosował wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary, dostrzegł i uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego i zasadnie warunkowo umorzył postepowanie.

W świetle wymowy całokształtu ujawnionych dowodów, prawidłowo ocenionych przez sąd I instancji oraz wobec braku podstaw do uwzględnienia podniesionych zarzutów i wniosku zawartych w apelacji oskarżonego, Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § 1 kpk, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, jako w pełni słuszny i trafny.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

W ustalonych okolicznościach sprawy, pomimo iż apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, to zachodziły podstawy do zwolnienia oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego z uwagi na trudną sytuację materialno-życiową (art. 624§1kpk).

7.  PODPIS