Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Małgorzata Kowalczyk-Przedpełska (spr.)
Protokolant	st.sekr.sądowy Kamila Obuchowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Elblągu E. B.

po rozpoznaniu dnia 30 listopada 2017r., w E.

sprawy:

J. P. syna A. i B. ur. (...) w E.

oskarżonego z art. 270 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w E.

z dnia 26 maja 2017 r., sygn. akt II K 843/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za

postępowanie odwoławcze w tym opłatę w kwocie 120 zł.

Sygn.akt VI Ka 352/17

UZASADNIENIE

J. P. został oskarżony o to, że:

w dniu 02 maja 2006 roku w E. dokonał podrobienia podpisu I. P. na dokumencie PIT-36L za rok 2005, w celu użycia go jako autentycznego w Urzędzie Skarbowym W. M.,

to jest o czyn z art. 270 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 26 maja 2017 r. sygn. II K 843/15:

I.  oskarżonego J. P. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, tj. występku z art. 270 § 1 kk i za to na podstawie art. 270 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 60 /sześćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł /dwudziestu złotych/;

II.  na podstawie art. 44 § 1 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci dokumentu PIT-36L za rok 2005 zapisanego w wykazie dowodów rzeczowych o nr (...) poz. 4;

III.  na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego J. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe wraz z opłatą w wysokości 120 zł/sto dwadzieścia złotych/.

Od powyższe wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 424 § 1 kpk, polegające na niewskazaniu w uzasadnieniu, dlaczego Sąd I instancji nie uznał dowodów przeciwnych, tj. świadczących na korzyść oskarżonego i przemawiających za jego niewinnością;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art./ 7 kpk, polegające na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów, polegających na dokonaniu dowolnej oceny dowodów, poprzez uznanie zeznań świadka I. P. za wiarygodne, w sytuacji gdy I. P. oraz oskarżony J. P., z uwagi na łączące ich relacje osobiste, są ze sobą mocno skonfliktowani, w związku z czym zeznań tego świadka nie można uznać za wiarygodne;

3.  Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 kpk, polegające na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na dokonaniu oceny dowodów, poprzez przyjęcie, ze opinia sporządzona przez (...) Laboratorium (...) nie przedstawia jakiejkolwiek wartości dowodowej;

4.  Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 5 § 2 kpk polegające na naruszeniu zasady in dubio pro reo, poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 kpk oraz 437§ 1 i 2 kpk wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie

Ewentualnie

- przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, w razie uznania, że nie ma podstaw do uniewinnienia oskarżonego .

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego J. P. była niezasadna i z tych powodów nie mogła zasługiwać na uwzględnienie.

Na wstępnie rozważań należy podnieść , iż Sąd Rejonowy w E. przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący i szczegółowy , które następnie poddał wnikliwej i wszechstronnej ocenie i analizie , i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego J. P. w zakresie przypisanego mu czynu , jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazany przepis ustawy karnej , a także wymiaru orzeczonej wobec niego kary. Wbrew twierdzeniom skarżącego przedmiotem rozważań sądu były nie tylko dowody obciążające oskarżonego ale również wszelkie dowody im przeciwne , a wszystkie one zostały ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania , wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyprowadzone zatem na tej podstawie stanowisko Sadu Rejonowego w E.korzysta z ochrony przewidzianej w art. 7 k.p.k. , a ponieważ jednocześnie nie zostało ono w żaden rzeczowy i przekonywujący sposób podważone przez apelującego , przez to w całej rozciągłości zasługuje również na aprobatę Sadu Odwoławczego .

Nie można się oprzeć wrażeniu przy lekturze apelacji obrońcy oskarżonego, iż główny zarzut wiązał się z niewłaściwą oceną opinii złożonych w sprawie a w szczególności opinii biegłego mgr A. W. , który stwierdził ,iż wątpliwym jest by zakwestionowany zapis został nakreślony przez oskarżonego.

W trakcie procesu wywołano dwie opinie biegłych z zakresu badań pisma ręcznego i dokumentów w osobach M. O. (1) i J. Ł. (1) . W opiniach tych stwierdzono ,iż kwestionowany podpis został nakreślony przez J. P. / opinia J. Ł. k 124/, natomiast biegły M. O. stwierdził ,iż podpis z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością został sporządzony przez J. P./ opinia k 421/ .

Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii ustnej uzupełniającej wszystkich biegłych . Po analizie tych opinii sąd I instancji dokonał wszechstronnej oceny merytorycznej treści w nich zawartej i doszedł do wniosku , że opinia A. W. nie odpowiada kryteriom wiarygodności bowiem została sporządzona w oparciu o wybiórczy materiał porównawczy pomimo możliwości wydania tej opinii o oparciu o wszechstronny materiał dowodowy zawarty w aktach sprawy. Dwie pozostałe opinie zostały zaś sporządzone w sposób wyczerpujący i wszechstronny , są szczegółowe i skrupulatne . Biegli w sposób logiczny przedstawili przeprowadzone przez siebie badania w oparciu o bogaty materiał porównawczy.

Natomiast opinia A. W. jawiła się jako niepełna i niejasna bowiem brak w niej było pełnego sprawozdania z przebiegu badań przeprowadzonych przez biegłego . Opinię można uznać za niepełną także wówczas , gdy biegły pomija ujawnione w toku postępowania dowody lub gdy opinia zawiera wnioski , bez przedstawienia przesłanek na podstawie ,których biegły te wnioski sformułował . Niejasność opinii , ma miejsce w razie niezrozumiałości wywodów biegłego , niemożności ustalenia , w jaki sposób biegły doszedł do końcowych wniosków, wreszcie wówczas , gdy wywody są nielogiczne / por. postanowienie z dnia 26.03.2008r . SN II KK 19/08 , LEX nr 406869/.

Sąd Rejonowy w E. poddał ocenie wszystkich opinie zgromadzone w sprawie, poddając je wnikliwej analizie a następnie w sposób logiczny uzasadniając swoje stanowisko w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Sąd II instancji w pełni akceptuje wywody w tym zakresie uznając ich ponowne powtarzanie za niecelowe .

Wbrew twierdzeniom skarżącego uzasadnienie do zaskarżonego wyroku jest wyjątkowo skrupulatne i pełne , czym czyni zadość wymogom określonym w art. 424 kpk. W szczególności analiza i ocena dowodów a w szczególności opinii biegłych zasługuje na akceptację / por . k 498-504/

Ocena opinii biegłych została dokonana w myśl reguły wynikającej z art. 7 k.p.k. Sąd I instancji kierował się zasadą swobodnej oceny dowodów wynikającą z tego przepisu , i uczynił to w sposób prawidłowy. Ocena ta nie może być podważona ze względu na niesatysfakcjonujący dla oskarżonego i jego obrońcy wynik tej oceny.

Nie sposób pominąć utrwalonego stanowiska Sadu Najwyższego w tej kwestii, które zasługuje na pełna aprobatę . Wielokrotnie Sąd Najwyższy wyrażał pogląd z którego wynika ,iż jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu , który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił , to fakt , iż opinia taka nie jest przekonująca / niepełna / dla stron procesowych , nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 k.p.k./ por. postanowienie SN 2006.09.13, VI KK 139/06, OSNwSK 2006/1/1715/.

Tak więc w ocenie Sądu Odwoławczego powołani w sprawie biegli – J. Ł. i M. O.- sporządzili pełną i wszechstronną opinię z zakresu pisma ręcznego i dokumentów. Opinie te stanowiły kluczowy dowód w sprawie potwierdzony również dowodami z zeznań świadków I. P., U. S. i M. G..

Wszystkie te dowody zostały w sposób właściwy ocenione przez Sąd I instancji z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego , a następnie w sposób wyjątkowo wszechstronny i dokładny przedstawione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Przechodząc do 4 punktu zarzutów apelacyjnych należy podnieść ,iż nie znajdują one racjonalnego uzasadnienia i z tych powodów nie mogły być uwzględnione jako zasadne.

Odnośnie postawionego zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego stwierdzić należy , co następuje :

Wskazana przez skarżącego norma określona w art. 5 par. 2 k.p.k. statuuje zasadę in dubio pro reo , stanowiąc , iż nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Nakaz ten ma zastosowanie wtedy , gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów pozostają w dalszym ciągu nie wyjaśnione okoliczności mające istotny wpływ na kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Art. 7 k.p.k. określa natomiast ogólne zasady oceny dowodów zgromadzonych w toku postanowienia stanowiąc ,iż powinny być one oceniane swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zasada ta jest jedną z naczelnych dyrektyw postępowania karnego , choć granice swobodnej oceny dowodów przez organy procesowe zostały precyzyjnie wyznaczone przez orzecznictwo w kontekście zasady prawdy materialnej i zasady obiektywizmu . Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje po ochroną art. 7 k.p.k. m. In. Wtedy , gdy :

1.  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy / art. 410 k.p.k./, i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy / art. 2 par. 2 k.p.k./;i

2.  stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności , przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego / art. 4 k.p.k./;

3.  jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu wyroku / art. 424 par. 1 pkt 1 k.p.k./ - por. wyrok SN z dnia 9.11.1990r. (...) 149/90, OSNKW z 1991 r. nr 7 , poz. 41.

W świetle przedstawionych powyżej wywodów należałó uznać za zupełnie chybione zarzuty naruszenia art. 5 par. 2kpk, art. 424 kpk i art. 7 k.p.k.

Również nieskuteczny okazał się zarzut naruszenia zakazu rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Wyrażona w art. 5 par. 2 k.p.k. zasada odnosi się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi , nie wolno jednak rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelkie wątpliwości należy usunąć poprzez gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wówczas , gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość ta nie zostanie usunięta , należy ją wytłumaczyć na korzyść oskarżonego. W niniejszej sprawy Sąd I instancji dołożył należytej staranności w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy i po szczegółowej analizie prawidłowo zgromadzonych dowodów doszedł do zasadnych wniosków co do winy oskarżonego J. P..

Zupełnie dowolne były twierdzenia skarżącego, iż świadek I. P. w swoich relacjach była bezkrytyczna i miała negatywny stosunek do oskarżonego, co wpłynęło na treść jej zeznań. Sąd uwzględnił przy ocenie zeznań tego świadka istniejący pomiędzy stronami konflikt jednakże w odniesieniu do przedmiotu sprawy nie mający istotnego znaczenia bowiem relacje świadka zostały potwierdzone innymi dowodami osobowymi oraz opiniami biegłych.

W trakcie całego postępowania w sprawie składała zeznania konsekwentne, logiczne , w sposób rzetelny przedstawiając przebieg zdarzenia.

Nie może być tak ,iż gołosłowne zarzuty co do wiarygodności zeznań świadka mają pierwszeństwo przed logiczną , popartą analizą dowodów oceną dokonaną przez sąd.

Reasumując powyższe wywody należy podnieść , iż zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji jak też wyciągnięte z nich wnioski co do winy i orzeczonej kary wobec oskarżonego nie budzą wątpliwości i muszą się ostać .

Tym samym zaskarżony wyrok jako w pełni słuszny należało w oparciu o art. 437 par. 1 k.p.k. utrzymać w mocy. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczona na mocy art. 636 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973 r.