Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Elblągu w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodnicząca: sędzia Elżbieta Kosecka-Sobczak

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Deręgowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2024 roku

sprawy V.’ego S.

s. V. i N., ur. (...) (U.)

obwinionego o czyn z art. 94 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Nowym Mieście Lubawskim

z dnia 25 marca 2024 roku, sygn. akt II W 15/24

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia obwinionego od obowiązku ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i opłaty sądowej.

Sygn. akt VI Ka 224/24

UZASADNIENIE WYROKU

Wnioskiem o ukaranie, Komenda Powiatowa Policji w N., zarzuciła obwinionemu V.’emu S., że w dniu 28 grudnia 2023 roku o godzinie 11:50 w miejscowości K., woj. (...)- (...), na drodze publicznej numer (...), kierował ciągnikiem samochodowym marki S. o numerze rej. (...) wraz z naczepą marki S. o numerze rej. (...), nie mając do tego uprawnień kat. „C+E” wymaganych dla danego rodzaju pojazdu, tj. wykroczenie z art. 94 § 1 kodeksu wykroczeń

Sąd Rejonowy w Nowym Mieście Lubawskim wyrokiem zaocznym z dnia 25 marca 2024 roku sygn. akt II W 15/24 uznał V.’ego S., za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 94 § 1 k.w. w zw z art. 24 §1a i 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1500 złotych (pkt 1 wyroku), a na podstawie art. 94 § 3 k.w. w zw z art. 29 § 1 i 2 k.w. orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy (pkt 2 wyroku) oraz zwolnił obwinionego w całości z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania (pkt 3 wyroku).

Obrońca zaskarżyła powyższy wyrok sądu pierwszej instancji, w zakresie pkt 2, na korzyść obwinionego, zarzucając orzeczenie w stosunku do obwinionego niewspółmiernie rażącego kary poprzez orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy i wniosła o zmianę tego rozstrzygnięcia, poprzez orzeczenie w stosunku do obwinionego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, z wyłączeniem pojazdów, do których kierowania wymagane jest prawo jazdy kategorii „C+E”, a także o nieobciążanie obwinionego kosztami postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu, również w granicach podniesionych zarzutów. Ze względu na fakt, że apelacja obrońcy, co wynika z jej treści, skierowana była przeciwko rozstrzygnięciu o orzeczeniu wobec obwinionego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy i zawierała żądanie, wyłączenia z zakresu obowiązywania tego środka karnego, pojazdów, do kierowania których wymagane jest prawo jazdy kategorii „C+E”, to należało szczegółowo odnieść się do tej właśnie kwestii.

W ocenie sądu odwoławczego zaznaczyć należy, że orzeczony wobec obwinionego środek karny stanowi uzupełnienie wymierzonej temu sprawcy kary i przy jego miarkowaniu sąd orzekający powinien w ramach sędziowskiego wymiaru kary brać pod uwagę okoliczności wskazane w treści art. 33 k.w. Przede wszystkim sąd powinien mieć tutaj na względzie stopień winy, społeczną szkodliwość czynu oraz uwzględniać cele wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zasygnalizować jednocześnie wypada, że ww środek karny ma na celu nie tylko spotęgowanie dolegliwości kary, której towarzyszy, ale przede wszystkim jest to środek o charakterze prewencyjno-wychowawczym i powinien zabezpieczać przed ponownym popełnieniem wykroczenia oraz skłonić obwinionego do ścisłego przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i poszanowania norm prawnych, zawierających regulacje kształtujące te zasady, jeśli tylko w przyszłości danym mu będzie prowadzić pojazd mechaniczny.

W związku z tym, że obwiniony w dacie postawionego zarzutu kierował ciągnikiem samochodowym wraz z naczepą, nie mając do tego uprawnień kat. „C+E” wymaganych dla danego rodzaju pojazdu, co wynikało z całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, słusznie został uznany za winnego popełnienia przypisanego mu wykroczenia z art. 94 § 1 k.w., za które to, na podstawie art. 94 § 3 k.w. w zw z art. 29 § 1 k.w., sąd pierwszej instancji był zobligowany do tego, by orzec wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów, określonego rodzaju na okres od 6 miesięcy do 3 lat. Z uwagi na to, że zakaz prowadzenia pojazdów za wykroczenie, zgodnie z art. 29 § 2 k.w. ma charakter zakresowy, może on obejmować jedynie określonego rodzaju pojazdy, niemniej powinien mieć związek przede wszystkim z rodzajem pojazdu, którym sprawca popełnił wykroczenie. Orzekając zakaz prowadzenia pojazdów za wykroczenie, sąd zobowiązany jest bowiem określić rodzaj pojazdu, którego zakaz będzie dotyczyć. Dlatego punktem wyjścia dla określenia zakresu zakazu prowadzenia pojazdów z uwagi także na ciężar gatunkowy wykroczenia, powinien być pojazd, który sprawca prowadził w czasie popełnienia wykroczenia, czyli w realiach tej sprawy, ciągnik samochodowy wraz z naczepą, do kierowania którym wymagane jest właśnie prawo jazdy kategorii „C+E”.

Mając powyższe ustalenie na względzie i bacząc na treść zarzutu co do zakresu orzeczonego wobec obwinionego zakazu prowadzenia pojazdów, nie sposób więc było zmienić zaskarżonego wyroku, w postulowanym przez obrońcę kierunku i w jego miejsce orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy, z wyłączeniem pojazdów, do których kierowania wymagane jest prawo jazdy kategorii „C+E” i to niezależnie od sytuacji osobistej i rodzinnej obwinionego oraz deklarowanych trudności, w realizacji pracy zarobkowej, z uwagi na brak wymienionych uprawnień, które to okoliczności nie miały w tym względzie decydującego znaczenia.

Z przedstawionych względów należało zatem utrzymać w mocy zaskarżony wyrok, bowiem w oparciu o wskazany w apelacji zarzut, który nie był zasadny, z uwagi na okoliczność, jakim dokładnie pojazdem obwiniony dopuścił się zarzuconego wykroczenia, nie zachodziły podstawy do uznania, nota bene orzeczonego wobec niego w wymiarze minimalnym, środka karnego za rażąco niewspółmiernie surowy oraz wyłączenia, z zakresu jego stosowania, pojazdów mechanicznych, pojazdów, do których kierowania wymagane jest prawo jazdy kategorii „C+E”. Sąd odwoławczy nie stwierdził także uchybień stanowiących podstawę do uchylenia orzeczenia, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i ich wpływu na treść orzeczenia, jak również podstaw do uznania, że utrzymanie zaskarżonego wyroku byłoby rażące niesprawiedliwe.

Pomimo nieuwzględnienia apelacji wniesionej jedynie na korzyść obwinionego, sąd zwolnił go od opłaty i zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze, uznając, że ich uiszczenie, obok grzywny, byłoby dla niego zbyt uciążliwe, z uwagi na jego sytuację materialną i rodzinną.