Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 196/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Elblągu z 3 stycznia 2024r. w spr. VIII K 555/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

D. Z. (1)

karalność oskarżonego

Czyn z art. 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

Informacja z KRK

k.218-221

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Informacja z KRK

Informacja została sporządzona przez organ do tego uprawniony, nie była kwestionowana przez strony, stąd zasługuje na wiarygodność.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1,2

obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych, które miały mieć wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Większość zarzutów dot. obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych, które miały mieć wpływ na treść orzeczenia, należało uznać za niezasadne.

Wbrew bowiem stanowisku skarżącego, to pokrzywdzona obserwowała pewne fragmenty zdarzeń składające się na uszkadzanie jej drzwi przez oskarżonego poprzez uderzanie w nie pięściami. Rozpoznała, że sprawcą był oskarżony, a nadto zeznała, że oskarżony potem przyszedł do niej, przepraszał za czyn i obiecywał naprawę drzwi, czego jednak nie zrobił. Zeznania pokrzywdzonej zostały też pozytywnie zweryfikowane relacją policjanta – dzielnicowego T.Ż., który opisał docierające do niego informacje, nie tylko od pokrzywdzonej, że sprawcą uszkodzenia drzwi pokrzywdzonej jest oskarżony. Przy czym świadek ten zaznaczył, że A. B. jest kolegą oskarżonego i razem spożywają alkohol, co tłumaczy sposób relacjonowania w sprawie przez A. B. w taki sposób aby nie potwierdzić zeznań pokrzywdzonej i nie doprowadzić do odpowiedzialności karnej kolegi za czyn na szkodę G. K.. Przy czym w świetle takich okoliczności, to nie można było potwierdzić zasadności zarzutu obrazy art. 7 kpk, z której miał wynikać błąd dowolnej oceny materiału dowodowego i niesłuszne danie wiary relacjom pokrzywdzonej, a odmowie wiarygodności zeznaniom A. B. czy wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przyznawał się do winy.

Nie można też stwierdzić zarzucanej obrazy art. 5 § 2 kpk. Bowiem wyrażona w tym przepisie zasada in dubio pro reo jest adresowana do organów postępowania karnego. Oznacza to, że dla oceny, czy nie został naruszony art. 5 § 2 kpk nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2012 r., V KK 335/11, LEX nr 1163975). Argumentacja zawarta w uzasadnieniu sądu I instancji nie wskazuje na to, aby powziął on niedające się usunąć wątpliwości natury faktycznej i nie postąpił zgodnie z nakazem wynikającym z art. 5 § 2 kpk Brak jest też przesłanek uzasadniających stawianie temu sądowi zarzutu, że takich wątpliwości nie powziął. Właściwie oceniony materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego. Odwołanie się skarżącego tylko do okoliczności, iż pokrzywdzona nie widziała oskarżonego popełniającego zarzucany czyn i wskazanie osoby oskarżonego jako sprawcy ma wynikać jedynie z jej wewnętrznego przekonania i oceny upływu czasu między zobaczeniem oskarżonego a dobijaniem się do drzwi, wynika z pominięcia choćby zeznań dzielnicowego czy wymowy pełnej relacji pokrzywdzonej. Pokrzywdzona bowiem w swoich relacjach, gdy na rozprawie opisała zdarzenia ze szczegółami, wskazała, że oskarżony najpierw chciał wejść do mieszkania pokrzywdzonej (ale nie twierdziła aby oskarżony miał tam szukać swojej konkubiny), a gdy mu odmówiła z uwagi na jego stan, to zaczął walić w jej drzwi, gdy naprzemiennie: oskarżony walił w jej drzwi, ona wzywała policję, a po odjeździe policji, oskarżony powracał i dalej walił w jej drzwi. G. K. zaznaczyła przy tym, że widziała wówczas oskarżonego przez „judasza”, a gdy odchodził uchyliła drzwi i widziała go jak wchodził do góry, opisała ubranie w jakie był ubrany wówczas oskarżony, logicznie wskazała, że nie było możliwości żeby ktoś inny mógł się tam zjawić i zniszczyć jej drzwi. Tak więc pełna wymowa konsekwentnych zeznań pokrzywdzonej a także wspierające jej wersję zeznania dzielnicowego, nie stwarzały zarzucanych w apelacji wątpliwości z art. 5§2 kpk.

Nie doszło też do naruszenia art. 410 kpk czy art. 92 kpk, skoro sąd I instancji ocenił cały zebrany materiał dowodowy, przy czym nie ulega wątpliwości, że podstawą ustaleń faktycznych mogły być nie wszystkie dowody tylko te dowody, które przez pryzmat zasady z art. 7 kpk uznano za wiarygodne. A w konfrontacji ze spełniającymi takie kryteria relacjami pokrzywdzonej czy dzielnicowego (gdy skarżący pomija pełną treść zeznań T.Ż. i nie chce dostrzec ich wymowy wspierającej relację pokrzywdzonej), czy relacją D. R. opisującej sposób funkcjonowania oskarżonego (z której wynika że pokrzywdzona nie jest jedyną sąsiadką oskarżonego zgłaszającą zastrzeżenia do prowadzenia się D. Z.), to wyjaśnienia oskarżonego czy zeznania jego kolegi A. B. nie mogły stanowić wystarczających i wiarygodnych dowodów w oparciu o które oskarżonego należałoby uniewinnić od zarzucanego mu czynu. Przy czym analiza zeznań pokrzywdzonej wskazuje, że nie wspominała ona aby widziała u oskarżonego jakieś narzędzie którym miałby walić w drzwi, stąd należało uwzględnić uwagi z apelacji, iż nie było podstaw aby ustalać, że oskarżony poza waleniem pięściami to dokonał uszkodzenia drzwi uderzając w nie także nieustalonym przedmiotem.

Nie można było uwzględnić zarzutu obrazy art. 193§1 kpk poprzez ustalenie wysokości szkody bez zasięgnięcia opinii biegłego. Bowiem ani w postępowaniu pierwszoinstancyjnym ani odwoławczym wniosek o taką opinię nie był składany. Ponadto pokrzywdzona przedstawiła informację z (...) dot. wyceny wysokości szkody na kwotę 3.297,71 zł, która nie była po jej przedstawieniu do akt, kwestionowana. Tym samym w aktach znalazł się wystarczający do ustalenia wysokości szkody w rozumieniu art. 288§1 kk dokument, co nie wymagało sięgania po wiadomości specjalne biegłego. Wobec czego nie doszło do zarzucanej obrazy art. 193§1 kpk.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodu dla którego zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych w przeważającej mierze okazały się niezasadne. Przy czym uwzględnienie apelacji tylko w tej części, w jakiej zakwestionowano ustalenie, iż oskarżony działał przy użyciu jakiegoś narzędzia, to nie mogło spowodować wnioskowanej zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od całości przypisanego mu czynu, a jedynie zmianę wyroku w pkt. I poprzez wyeliminowanie z opisu czynu, iż oskarżony uszkodził drzwi poprzez uderzanie w nie nieustalonym przedmiotem.

Lp.

Zarzut

3.

Obrazy przepisów prawa materialnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący zarzucił w apelacji obrazę prawa materialnego tj. naruszenia art. 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk poprzez błędne ich zastosowanie i art. 124§1 kw poprzez jego niezastosowanie, mimo, że czyn stanowi wykroczenie, bo szkoda nie przekroczyła 800 ł. Jednak zarzut ten należy ocenić jako chybiony. Wbrew stanowisku obrońcy i dołączonych do apelacji wydruków z cenami drzwi, to należy przypomnieć, że z istoty czynu z art. 288 § 1 kk wynika, że do równowartości szkody należy także doliczać koszt przywrócenia stanu sprzed popełnienia czyny zabronionego, czyli koszty naprawy. Szkodą w rozumieniu tego przepisu jest koszt przywrócenia stanu sprzed popełnienia czynu zabronionego.

Do znamion ustawowych przestępstwa z art. 288 § 1 kk należy wyrządzenie przez sprawcę szkody w mieniu pokrzywdzonego w wysokości przekraczającej 800 zł. Wynika to z porównania wymienionego przepisu z treścią art. 124 § 1 kodeksu wykroczeń. Ten ostatni przepis, opisujący wykroczenie niszczenia lub uszkodzenia cudzej rzeczy, zawiera takie same znamiona strony przedmiotowej jak występek z art. 288 § 1 kk, a przewiduje karalność czynu wyrządzającego szkodę nieprzekraczającą tak oznaczonej wartości. Oznacza to, że kryterium rozdzielającym odpowiedzialność za przestępstwo i za wykroczenie zniszczenia lub uszkodzenia mienia jest właśnie wartość wyrządzonej szkody. Szkodą z art. 288§1 kk i z art. 124 §1 kw jest zaś koszt przywrócenia stanu sprzed popełnienia czynu zabronionego. Natomiast w przypadku np. czynów polegających na kradzieży cudzej rzeczy w rozumieniu art. 119 § 1 kw i art. 278 § 1 kk granicą wyznaczającą odpowiedzialnością karną pomiędzy przestępstwem a wykroczeniem, jest tylko rynkowa wartość samej rzeczy ustalona na czas popełnienia czynu, a nie wartość szkody. Tymczasem skarżący powołał się na samą rynkową wartość drzwi, gdy w aktach znajduje się informacja z (...) dot. wyceny wysokości szkody na kwotę 3.297,71 zł, co sąd I instancji słusznie uwzględnił w treści czynu przypisanego oskarżonemu, tym bardziej, że dokument ten nie był przecież po złożeniu go do akt kwestionowany. Skoro zaś szkoda wyniosła ponad 800 zł tj. 3.297,71 zł, to sąd miał podstawę aby czyn przypisany zakwalifikować tak jak to wynika z kwalifikacji z pkt. I zaskarżonego wyroku, stąd nie doszło do zarzucanej obrazy art. 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk poprzez błędne ich zastosowanie i art. 124§1 kw poprzez jego niezastosowanie.

Nie doszło też do obrazy art. 288§2 kk poprzez jego niezastosowanie. Zarzut obrazy prawa materialnego polegającej na niezastosowaniu przepisu art. 288§2 kk byłby zasadny wtedy, gdyby sąd poczynił ustalenia wskazujące na niewielki stopień społecznej szkodliwości czynu i nie zastosował tego przepisu, co w realiach niniejszej sprawy nie miało miejsca. Sąd I instancji bowiem w przekonywujący sposób wskazał dlaczego nawet sam fakt spowodowania wizualnie niewielkich wgnieceń nie mógł mieć wpływu na ocenę stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu jako niewielkich, gdy oskarżony działał będąc pod wpływem alkoholu, do tego powracał do drzwi pokrzywdzonej i nadal w nie uderzał, gdy wycena szkody dokonana przez ubezpieczyciela dot. kwoty wcale nie niewielkiej, bo przekraczającej 4-krotnie wartość szkody granicznej dla przyjęcia wykroczenia. Nadto uwzględniając motywację oskarżonego (który wcale nie szukał ciągle swojej konkubiny, co wynika z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonej) i to że powracał i dalej uderzał w drzwi, gdy wcale w nie nie pukał tylko uderzał pięściami, to wskazuje na to, że musiał się liczyć z tym, że spowoduje ich wgniecenia i je faktycznie spowodował, zaś jego zachowanie słusznie oceniono jako popełnione z niskich pobudek, w celu dokuczenia sąsiadce. Przy czym nawet gdy sąd odwoławczy przyjął, że z danych z akt sprawy nie wynika aby oskarżony uderzał w drzwi pokrzywdzonej nieustalonym przedmiotem, tylko pięściami (co spowodowało zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. I) , to i tak wielokrotne uderzanie w drzwi pięściami, powracanie do nagannego zachowania i spowodowanie szkody na ponad 3 tysiące zł, nie optowało za zakwalifikowaniem czynu oskarżonego-po korekcie mechanizmu jego działania- jako wypadku mniejszej wagi.

Wniosek

o zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których argumenty przytoczone w apelacji , w konfrontacji z danymi z akt sprawy, nie mogły posłużyć do wykazania zasadności zarzutu obrazy prawa materialnego.

Lp.

Zarzut

4.

Rażąco niewspółmiernej kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Autor apelacji podniósł też zarzut rażąco niewspółmiernej kary. O rażącej niewspółmierności kary można zaś mówić wówczas, gdy zasady związane z wymiarem kary - analizowane w kontekście okoliczności sprawy - zostały naruszone w stopniu jaskrawym, obiektywnie niezrozumiałym, zupełnie niedającym się pogodzić z zasadniczymi funkcjami kary, gdy wymierzona kara nie przystaje do ujawnionych okoliczności w świetle dyrektyw z art. 53 kk. Tymczasem w realiach niniejszej sprawy nie da się stwierdzić aby wymierzona karę surową w stopniu rażącym, nie dającym się zaakceptować. Zaprezentowane stanowisko w uzasadnieniu apelacji na poparcie tego zarzutu stanowi bowiem tylko polemikę z prawidłowymi ustaleniami sadu I instancji rozważające okoliczności wpływające na wymiar kary. Bowiem jeżeli oskarżony był wielokrotnie karany, a przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach art. 64§1 kk, to z pewnością stanowiło to okoliczność wpływającą na wymiar kary, w tym co do oceny, że oskarżony jest sprawcą nieporawnym i dlatego nie zasługuje na łagodniejsze potraktowanie. Przy czym skoro po pierwszym zachowaniu oskarżonego pokrzywdzona odmówiła wpuszczenia go do jej mieszkania, to dalsze kontynuowanie walenia w jej drzwi pięściami przez oskarżonego, co spowodowało uszkodzenie drzwi zauważalne nawet dla kolegi oskarżonego tj. A. B., nie mogło być oceniane w kategoriach czynu który wcale nie zmierzał do takiego skutku. Przy czym nie tylko z zeznań pokrzywdzonej ale i oceny sposobu funkcjonowania oskarżonego opisanego przez dzielnicowego czy D. R. nie mogło wynikać aby oskarżony nie działał z niskich, ustalonych przez sąd I instancji, pobudek. Z przyczyn wskazanych we wcześniejszych rozważaniach nie można też było przyjąć aby stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był niski i aby z tego względu należało zmienić zastosowaną przez sąd I instancji odpłatę karną. Nadto skoro czyn przypisany D. Z., słusznie zakwalifikowany z art. 288§1 kk, jest zagrożony karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, to wymierzona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, pomimo dostrzeżenia po stronie sprawcy i jego czynu wielu okoliczności obciążających, nie może być i z tego powodu uznana za rażąco surową. Tym bardziej, że kara ma za zadanie spełnić też cele prewencyjne, a postulowane obniżenia czy zmiany na inną, łagodniejszą, kary i tak oscylującej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, wobec takiego niepoprawnego sprawcy jakim jest oskarżony, to nie miałoby – wbrew odmiennemu poglądowi autora apelacji- szans na spełnienie tego celu, szczególnie w zakresie społecznego oddziaływania.

Wniosek

o zmianę wyroku i wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju, ewentualnie łagodniejszej kary pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutu rażąco surowej kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok, za wyjątkiem zmiany opisu czynu z pkt. I w zakresie doprecyzowania mechanizmu powstania uszkodzenia drzwi

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn dla których, poza okolicznością kwestionującą aby użyto nieustalonego narzędzia, to co do zasady nie uwzględniono większości zarzutów, argumentów z apelacji oraz wniosków końcowych o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego lub o korektę w zakresie kary.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Dokonano zmiany opisu czynu z pkt. I w zakresie doprecyzowania mechanizmu powstania uszkodzenia drzwi poprzez wyeliminowanie iż oskarżony uszkodził drzwi- poza uderzaniem w nie pięściami- poprzez uderzanie w nie nieustalonym przedmiotem.

Zwięźle o powodach zmiany

Ponieważ żaden z dowodów nie potwierdził aby oskarżony uszkodził drzwi używając jakiegoś przedmiotu, to należało dokonać korekty opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. I w zakresie eliminującym takie ustalenie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. III

W ustalonych okolicznościach sprawy, pomimo iż apelacja obrońcy oskarżonego co do większości zarzutów nie zasługiwała na uwzględnienie, to zachodziły podstawy do zwolnienia oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego z uwagi na jego trudną sytuację materialno-rodzinną (art. 624§1kpk).

Pkt. IV- obrońca w tym zakresie nie składał wniosku o uzasadnienie wyroku.

7.  PODPIS