Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 126/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Iławie z 23 stycznia 2024r. w spr. II K 329/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

R. K.

Niekaralność oskarżonego

Czyn z art. 284§1 kk

Informacja z KRK

k.680

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

Informacja została sporządzona przez podmiot do tego uprawniony, jej treść nie była kwestionowana przez strony, stąd dowód ten zasługuje na wiarygodność.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzut

1, 2

Obrazy przepisów postępowania tj. art. 4 kpk, art. 5§2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca w apelacji zawarł zarzuty obrazy przepisów postepowania oraz błędnych ustaleń faktycznych, co miało mieć wpływ na treść wyroku. Jednak zarzuty te i argumenty ze środka zaskarżenia, jako oparte na wersji oskarżonego oraz fragmentach niektórych dowodów, które miały ją wspierać, nie mogły wykazać, że zaskarżony wyrok okazał się być niesłuszny, gdyż stanowią – skoro pomijają wymowę całego zgromadzonego materiału dowodowego ocenionego przez pryzmat logiki, doświadczenia życiowego- tylko polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji.

Autor apelacji pomija bowiem dowody w postaci faktur, z których wynika, że to oskarżony kupił na raty nowe meble wymienione w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. I. Meble te faktycznie zakupił do wspólnego użytkowania z S. J. (1), z którą, gdy nabywał meble, mieszkał i pozostawał w związku. Przy czym wobec tego że związek ten się szybko rozpadł, to logiczne są depozycje pokrzywdzonego, że chciał odzyskać meble, które przecież ciągle spłacał, a które miały służyć do wspólnego użytkowania pary podczas trwania związku, który to związek przestał istnieć. Sąd I instancji słusznie zaś przyjął, że pokrzywdzony nie zabrał swoich mebli od razu po zerwaniu pary, gdyż chciał aby emocje się wyciszyły, zamierzał je odebrać po świętach 2018r. I na takie ustalenia nie mają wpływu te fragmenty zeznań B. B., które cytuje obrońca oskarżonego, a z których wynika, że S. J. (1) nie chciała oddać mebli pokrzywdzonemu, bo uważała się one jej należą, gdyż nie mogą one same w sobie świadczyć o tym, że jedynym właścicielem mebli była S. J. (1), skoro za meble płacił K. W. (1) i miały one służyć do wspólnego użytkowania pary, ale podczas trwania związku, który się zakończył. Ponadto skoro za meble wymienione w zarzucie faktycznie, co wynika z niekwestionowanych przez obrońcę faktur, płacił K. W. (1), to również przytoczony w uzasadnieniu apelacji fragment zeznań G. K., iż siostry S. J. (1) mówiły że S. kupiła na raty pewne rzeczy do mieszkania , że chciały te rzeczy odzyskać od właściciela i mowa była o telewizorze i meblach, to odnosiło się do telewizora (który nie był objęty zarzutem czy opisem czynu przypisanego oskarżonemu) i bliżej niezidentyfikowanych mebli, które to sama S. J. (1) miałaby kupić na raty, a więc nie tych które faktycznie kupił K. J. (1). Stąd nie można zgodzić się z tezą obrońcy aby z zebranych dowodów wynikało, że z pewnością te meble które na raty kupił K. W. i które wymieniono w opisie czynu, to bezapelacyjnie należały do masy spadkowej po S. J. (1).

Ponadto K. J. chciał odzyskać meble, które spłacał, o czym – po śmierci S. J. (1) – jednoznacznie poinformowała w dniu 03 stycznia 2019r. oskarżonego matka pokrzywdzonego (gdyż od pokrzywdzonego oskarżony nie odbierał telefonów). Co znamienne, to po rozmowie telefonicznej tyczącej tej właśnie kwestii oskarżony przesłał odbierać telefony od matki pokrzywdzonego czy innych osób z nią związanych, nie odbierał też telefonów od oskarżonego. Z czego sąd logicznie wywiódł, że świadczy to o zamiarze oskarżonego, tym bardziej, że również przebieg jego spotkania z synem zmarłej S.K., któremu towarzyszyła G. K., opisany w zeznaniach świadków oraz treść pisemnego oświadczenia z k. 24 (z którego wynika że oskarżony wydał synowi zmarłej tylko rzeczy osobiste i prywatne) wskazywały na to, że oskarżony wcale nie informował S.K. o tym, że po zmarłej zostały meble i że może je zabrać. Przy czym istotne jest i to, że oskarżony spotkał się z synem zmarłej w dniu następnym po telefonie od matki pokrzywdzonego tj. 04 stycznia 2019r. , gdy wówczas wiedział od matki pokrzywdzonego, że to K. W. (1) jest właścicielem mebli i że chce je odzyskać, a mimo tego wobec S.K. zachowywał się jak osoba która nie jest świadoma tej okoliczności. Bowiem z relacji S.K. wynikało, że poza rzeczami osobistymi, laptopem, to oskarżony powiedział, że reszta rzeczy z mieszkania należy do niego, nie pytał też świadka – co przeczy tezie z apelacji, iż dla oskarżonego było oczywistym, iż rzeczy pozostawione w mieszkaniu po śmierci S. J. (1), stanowiły jej własność - o zgodę na wyrzucenie rzeczy pozostawionych w mieszkaniu. Stąd nie można było zgodzić się z poglądem lansowanym przez obrońcę, że syn zmarłej S. J. nie był zainteresowany meblami i rzeczami objętymi wyrokowaniem i dlatego oskarżony uznając je za nieprzydatne – jak wyjaśniał- miał prawo je wyrzucić.

Co zaś do kwestionowanej w apelacji wartości i stanu rzeczy, to pokrzywdzony wartość mebli wykazał przedłożonymi do akt fakturami ich zakupu, z których wynikało, że zostały zakupione na jesieni 2018r. a więc na czas czynu były prawie nowe, zaś co do rzeczy ruchomych typu garnki, mikrofala, kominek elektryczny to wskazywał ich niezbyt wysoką wartość, która w świetle doświadczenia życiowego nie jest wygórowana i nie wymaga wiadomości specjalnych celem ich wyceny. Ponadto, co znamienne, to w toku procesu ani oskarżony ani jego obrońca nie składali wniosków dowodowych aby powołać biegłego rzeczoznawcę dla wyceny ruchomości pokrzywdzonego. Przy czym mimo, że oskarżony nieudolnie wskazywał na znaczne zużycie lub zniszczenie mebli, to przecież ich dobry stan wynikał nie tylko z daty ich nabycia, ale i z dokumentacji fotograficznej, protokołu oględzin mieszkania sporządzonych w grudniu 2018r. przez policjantów oraz relacji samych policjantów M. K. i L. O.. Dowody te we wzajemnym powiązaniu jako spójne i słusznie uznane za wiarygodne podważały zaś wersję oskarżonego, który jako jedyny podnosił, że stan mebli był tak zły, że trzeba je było wyrzucić, tym bardziej, że oskarżony głównie wykazywał zły stan kanapy narożnej, gdy protokół oględzin czy zeznania policjantów nie potwierdziły by i ten mebel był zakrwawiony czy przełamany.

Bez znaczenia dla rozpoznania sprawy są uwagi skarżącego, że sąd I instancji nie ustalał co się stało z meblami i innymi rzeczami należącymi do pokrzywdzonego. Bowiem bezsporne jest, że zostały one usunięte z mieszkania w którym mieszkała S. J. (1), co wynika z relacji nowego lokatora tj. S. C. i protokołu oględzin lokalu przeprowadzonego do tej sprawy. Sam oskarżony twierdził, że je wyrzucił na śmietnik, co już wskazuje na to, że nie mając tytułu do rzeczy to postąpił z nimi jak właściciel. Natomiast pokrzywdzony rzeczy nie odzyskał.

W sytuacji więc, kiedy pomimo uzyskania wiedzy od matki pokrzywdzonego kto jest właścicielem rzeczy pozostawionych w mieszkaniu i że właściciel rzeczy te chce odzyskać, oskarżony nie tylko nie zwrócił ich K. W. a wręcz przeciwnie uniemożliwiał nawiązanie z nim kontaktu poprzez nieodbieranie telefonów, to postępowaniem tym wyraźnie zamanifestował zamiar nieoddania rzeczy, ich przywłaszczenia, gdyż znamiona przestępstwa przywłaszczenia wypełnia ten, kto mając świadomość braku tytułu prawnego do rzeczy, rzecz tą traktuje jak własną, nie pozwalając tym faktycznemu pokrzywdzonemu na dysponowanie swoją rzeczą.

Co zaś do uwag obrońcy, że takie przedmioty jak komplet garnków czy kuchenka mikrofalowa musiały należeć do S. J. (1), bo trudno przyjąć aby nie miała ona swoich garnków czy mikrofalówki, to jest ona sprzeczna z konsekwentnymi zeznaniami pokrzywdzonego, w tym co do okoliczności własności garnków, mikrofalówki oraz posiadania też przez niego kominka elektrycznego. Sam obrońca nie uzasadniając zaś takiej uwagi powoduje, że trudno ocenić co autor miał na myśli, tym bardziej, że z zeznań świadków wynika raczej wędrowny i delikatnie mówiąc mało uporządkowany (...), co przeczy sugestii, że z pewnością musiała mieć ona swoje garnki czy mikrofalówkę. Przy czym obrońca nie podnosi żadnych argumentów dla wykazania, że pokrzywdzony nie mógł być właścicielem kominka elektrycznego, gdy pokrzywdzony konsekwentnie podał, że to jego były i garnki i mikrofalówka i kominek elektryczny.

Przedmiotem oceny w procedurze karnej pozostają nie tylko wybrane, korzystne dla oskarżonego fragmenty dowodów czy sprzyjające mu okoliczności, ale cały zebrany materiał dowodowy, oceniony przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego, logiki i zasad prawidłowego rozumowania, do czego wprost odwołuje się przepis art. 7 kpk, a czego wydaje się nie dostrzegać apelujący. Tym samym w ślad za skarżącym nie można przyjąć, aby procedowanie Sądu I instancji, wiązało się z obrazą przepisów art. 7 kpk czy art. 410 kpk, skoro sąd I instancji racjonalnie ocenił cały zebrany materiał dowodowy i wynikające z tego okoliczności.

Autor apelacji podniósł też zarzut obrazy art. 5§2 kpk,. Należy zaś podkreślić, że wyrażona w tym przepisie zasada in dubio pro reo jest adresowana do organów postępowania karnego. Oznacza to, że dla oceny, czy nie został naruszony art. 5 § 2 kpk nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2012 r., V KK 335/11, LEX nr 1163975). Argumentacja zawarta w uzasadnieniu sądu I instancji w konfrontacji z wymową całego zgromadzonego materiału dowodowego nie wskazuje na to, aby powziął on niedające się usunąć wątpliwości natury faktycznej i nie postąpił zgodnie z nakazem wynikającym z art. 5 § 2 kpk. Brak jest też przesłanek uzasadniających stawianie temu sądowi zarzutu, że takich wątpliwości nie powziął. Właściwie oceniony materiał dowodowy – co omówiono powyżej-nie pozostawia żadnych wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego.

Obrońca postawił też zarzut obrazy art. 4 kpk, ale należy przypomnieć, że w orzecznictwie konsekwentnie przyjmuje się, że naruszenie tego przepisu nie może w ogóle stanowić samodzielnej podstawy apelacyjnej (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2012 r., IV KK 211/12, LEX nr 1220924). Podnosząc zarzut naruszenia art. 4 kpk nie jest wystarczające odwołanie się w apelacji jedynie do zasady obiektywizmu, bez podania, jakie przepisy ją konkretyzujące zostały naruszone przez sąd I instancji (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2007 r., V KK 390/07, LEX nr 353329). Przepis ten wyraża bowiem ogólną dyrektywę postępowania karnego, która jest konkretyzowana poprzez treść odpowiednich przepisów kodeksu postępowania karnego, nakazujących lub zakazujących organom prowadzącym postępowanie karne dokonanie określonych czynności w przewidzianych tymi przepisami sytuacjach procesowych (np. art. 40 k.p.k., art. 170 § 2 k.p.k.). Powyższego wymogu analizowana apelacja nie spełnia. Stawiający ten zarzut skarżący wskazuje na błędną w jego mniemaniu ocenę wyjaśnień oskarżonego i zeznań niektórych świadków, wybranych i korzystnych dla oskarżonego okoliczności, a zatem zarzut ten stanowi w istocie zdublowanie zarzutów dotyczących oceny dowodów, do których już ustosunkowano się powyżej. Podkreślić jedynie wypada w tym miejscu, że ocena ta nie może być uznana za nieobiektywną tylko dlatego, że okazała się dla oskarżonego niekorzystna.

Skoro zarzuty dot. obrazy przepisów prawa procesowego, które miały mieć wpływ na treść wyroku były chybione, to nie zasługiwał również na uwzględnienie, będący ich konsekwencją, zarzut rzekomo wynikających z nich błędów w ustaleniach faktycznych. Prawidłowo bowiem, w oparciu o dowody przeanalizowane w sposób odpowiadający normie z art. 7 kpk, sąd I instancji ustalił, iż to K. W. jest pokrzywdzonym właścicielem rzeczy wskazanych w opisie czynu, które rzeczy łącznie były warte w czasie czynu 7,600zł.

Reasumując, to zarzuty i argumenty podniesione w apelacji, która miała charakter wyłącznie polemiczny, nie mogły służyć skutecznemu wykazaniu, że zaskarżony wyrok należałoby wzruszyć, a także że pokrzywdzony nie był właścicielem rzeczy wymienionych w opisie czynu a przywłaszczonych przez oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie postępowania, ewentualnie poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których zarzuty z apelacji i argumenty tam podniesione, a w konsekwencji wniosek końcowy nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Cały wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn dla których zarzuty z apelacji i argumenty podniesione w apelacji, a w konsekwencji wniosek końcowy nie zasługiwały na uwzględnienie.

Nie było też podstaw aby korygować odpłatę karną, gdy sąd I instancji – uwzględniając niekaralność oskarżonego-zastosował dobrodziejstwo z art. 37a kk, zaś wysokość kwoty zasądzonej tytułem naprawienia szkody, gdy pokrzywdzony nie odzyskał swoich rzeczy, stanowi równowartość tej szkody.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II, III

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, stąd zachodziły podstawy z art. 636§1kpk do obciążenia oskarżonego kosztami za postępowanie odwoławcze i na podstawie art. 3ust. 1 i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych – opłatą.

Ponieważ oskarżyciela posiłkowego w postępowaniu odwoławczym reprezentował pełnomocnik ustanowiony z wyboru, to w konsekwencji nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego i utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy, należało zasądzić od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 2.500 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika a wynikających ze spisu (§11 ust.2 pkt.4 i ust. 7 oraz § 15 ust. 3 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie).

7.  PODPIS