Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Krzysztofa Piwowarczyka

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2015r.

sprawy K. G.

oskarżonego z art. 191 § 2 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. akt II K 338/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Elblągu

do ponownego rozpoznania.

Sygn. VI Ka 61/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 17 grudnia 2014r. sygn. II K 338/13 oskarżonego K. G. uznano za winnego tego, że w okresie od dnia 14 lutego 2013r. do 23 lutego 2013r. w miejscowości P., działając z góry powziętym zamiarem pozbawiając wolności oraz stosując przemoc, groźby pobicia i wywiezienia do lasu wobec małoletniego J. Ż. (1) chciał zmusić go do zwrotu utraconych w wyniku kradzieży przedmiotów i tak:

- w dniu 14 lutego 2013r. stosując przemoc wobec małoletniego J. Ż. (1) w postaci szarpania go za ubranie oraz grożąc pobiciem i wywiezieniem do lasu, wciągnął go do swojego samochodu osobowego marki H. o nr rej. (...) pozbawiając go wolności,

- w dniu 23 lutego 2013r.groził małoletniemu J. Ż. (1) wywiezieniem do lasu i pobiciem, czym działa na szkodę małoletniego J. Ż. (1), tj. czynu zakwalifikowanego z art. 191 § 2 kk w zb. z art. 189§1kk w zw. z art. 11§2kk w zw. z art.12kk i za to na mocy art. 191 § 2 kk skazano go karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 2 lat tytułem próby. Ponadto zasądzono od oskarżonego koszty sądowe i 120 zł opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł obrońca oskarżonego i powyższy wyrok zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając mu na podstawie art. 438 pkt. 2 kpk w zw. z art. 4, 5§2 i art. 7 kpk: obrazę przepisów postępowania poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz niezachowanie przy dokonywaniu tej oceny obiektywizmu, przejawiających się w uznaniu za wiarygodne zeznań J. Ż. (1) oraz W. G., poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości co do wersji zdarzenia z dnia 23.02.2013r. przedstawionych przez J. Ż. (1) oraz W. G., przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz niezachowanie przy dokonywaniu tej oceny obiektywizmu, przejawiających się w uznaniu za niewiarygodne zeznań M. G. i M. R. oraz wyjaśnień oskarżonego. Ponadto na podstawie art. 438 pkt. 3 kpk zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, który wyraża się w przyjęciu tezy, że zgromadzone w niniejszej sprawie materiały pozwalają na przyjęcie, iż oskarżony w okresie od 14.02.2013r. do 23.02.2013r. działając z góry powziętym zamiarem pozbawiając wolności oraz stosując przemoc, groźby pobicia i wywiezienia do lasu wobec małoletniego J. Ż. (1) chciał zmusić go do zwrotu utraconych w wyniku kradzieży przedmiotów.

Podnosząc te zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sadowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego skutkować musiała uchyleniem zaskarżonego wyroku z jednoczesnym przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponieważ oskarżonemu przypisano czyn ciągły, to mimo stwierdzenia zasadności zarzutu dot. niewyjaśnienia wszystkich okoliczności czynu z 23 lutego 2013r., to uchyleniu podlegał cały wyrok.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, to należy zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że nie wszystkie okoliczności zdarzenia z 23 lutego 2013r. zostały prawidłowo wyjaśnione, dowody związane z tym zdarzeniem zawierają sprzeczności, które nie zostały usunięte, stąd rozstrzygnięcie dot. tego zdarzenia jest przedwczesne.

Sąd I instancji przyjął, że zeznania pokrzywdzonego są spójne z relacjami wiarygodnych świadków tj. dziadka pokrzywdzonego i jego matki, przy czym dziadek był naocznym świadkiem zdarzenia z dnia 23.02.2013r. Analizując jednak te dowody, to należy zgodzić się z uwagą apelującego, że J. Ż. (1) zeznał o zdarzeniu z dnia 23.02.2013r. w taki sposób, że opisał jedno spotkanie około godz. 9.00 pod sklepem z oskarżonym, w trakcie którego miała zostać wypowiedziana przez oskarżonego groźba; natomiast W. G. zeznał, że najpierw oskarżony groził wnukowi pod sklepem, a następnie tego samego dnia ok. godz. 10.00 doszło do kolejnego zdarzenia z udziałem oskarżonego, kiedy to oskarżony jechał samochodem, ale na widok wnuka to wyskoczył i groził mu. Rację ma też obrońca wskazując, że J. Ż. (1) nie wspominał o świadkach tego zdarzenia, zaś jego dziadek powołał się, że zdarzenie widzieli świadkowie. Poza zasadnymi uwagami autora apelacji wskazującego na rozbieżności w relacjach naocznych uczestników zdarzenia, to należy zauważyć, że o zdarzeniu z 23.02.2013r. relacjonowała też matka pokrzywdzonego, która nie była naocznym jego świadkiem, ale znała to zdarzenie z relacji najbliższych i wezwała wówczas na interwencję policję. Z dokumentacji policyjnej w postaci zapisków w notatnikach służbowych (k.94) wynika, że zgłaszająca J. Ż. (2) podała, iż w dniu zgłoszenia tj. 23.03.2013r. dwóch mężczyzn poruszających się autem H. wepchnęło jej syna do auta, ale syn zdążył uciec, a osobą która może znać napastników jest jej sąsiad M. G.. Okoliczności dot. przebiegu interwencji z 23.02.2013r. wynikające z zapisu w notatniku potwierdził też policjant K. J., który podkreślił, że nie wskazano kim był napastnik, nie padło nazwisko (...), wskazano tylko na M.G. jako na osobę która mogła znać napastników. Natomiast sama J. Ż. (2) zeznała, że wciągnięcie syna do samochodu nastąpiło w dniu 14.02.2013r. przez mężczyznę który zajmuje się trenowaniem piłki nożnej w P., że w dniu 23.02.2014r. ten sam mężczyzna ponownie groził mu pobiciem, a świadkiem tego był W. G.. Wyraźnie widać więc sprzeczność pomiędzy wersjami dot. tego samego zdarzenia z dnia 23.02.2013r., gdyż jego przebieg inaczej opisał pokrzywdzony, inaczej jego dziadek, a co innego przekazała matka pokrzywdzonego wezwanym na interwencję policjantom. Sprzeczności te nie zostały jednak zauważone przez sąd I instancji, który generalnie dowody te uznał za spójne, szczere i rzeczowe. Sąd orzekający, mimo obowiązków wynikających z kodeksu postępowania karnego, który nakłada na sąd obowiązek prowadzenia czynności z urzędu, usunięcia wątpliwości występujących w treści dowodów, potrzeby przeprowadzenia wszelkich dowodów i dokonania prawdziwych ustaleń fatycznych, to nie dostrzegł ww różnic w dowodach i nie starał się ich wyjaśnić. Tymczasem przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną prawa procesowego tylko wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) i jest - z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk). Mając zaś na względzie te wszystkie okoliczności, to nie można zgodzić się by oceny i ustalenia sądu pierwszej instancji były przekonywujące co do przebiegu zdarzenia z 23.02.2013r. i by sąd dysponując określonymi ww rozbieżnymi dowodami co do tego zdarzenia, mógł je zasadnie uznać za wiarygodne. Stanowisko to pozostaje bowiem w opozycji do normy art. 7 kpk .

Stwierdzone więc powyżej uchybienia dot. przedwczesnego zakończenia sprawy, bez wyjaśnienia sprzeczności między dowodami co do przebiegu zdarzenia z dnia 23 lutego 2013r., spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Należy też zaznaczyć, że skarżący ma i racje co do tego, że wniosek sądu orzekającego, w kwestii konfliktu między M. G. a W. G., został oparty tylko o akta innej sprawy karnej. Faktycznie okoliczność tą wywodzi ten sąd z faktu skazania M. G. za czyny na szkodę W. G., a tymczasem ani W. G. ani M. G. ani pokrzywdzony nie byli pytani o ten konflikt, mimo, że czyny przypisane M. G. w sprawie II K 365/13 Sądu Rejonowego w Elblągu zostały popełnione również w lutym 2013r., a więc w okresie pomiędzy czynami które zarzucono oskarżonemu, a osobą która miała mieć wiedzę o czynach oskarżonego, co wynika i z relacji pokrzywdzonego i przebiegu interwencji policyjnej z dnia 23.02.2013r. miał być M. G.. Z pewnością więc szersze ustalenie przyczyn i przebiegu konfliktu między M.G. a rodziną pokrzywdzonego może pozwolić na bardziej szczegółowa ocenę wiarygodności poszczególnych dowodów w sprawie.

Z powyższych względów, stwierdzając iż już powyższe uchybienia wskazują na przedwczesność wyrokowania w sprawie, na braki materiału dowodowego, to należało na podstawie art. 437 § 2 kpk uchylić cały zaskarżony wyrok i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Elblągu do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien przeprowadzić ponowne postępowanie dowodowe, a przede wszystkim:

- szczegółowo przesłuchać oskarżonego,

- szczegółowo przesłuchać pokrzywdzonego (z udziałem psychologa), jego matkę i dziadka co do przebiegu zdarzenia z 23.02.2013r., skonfrontować ww osoby ze sobą na okoliczność przebiegu tego zdarzenia ( w tym dokładnie rozpytać J. Ż. (2) o to: co powiedzieli jej o przebiegu zdarzenia z (...) syn a co W. G., co ona sama przekazała policji wzywając interwencję, skąd takie zapisy w notatniku służbowym policjanta dot. przebiegu interwencji z 23.02.2013r.- odczytać świadkowi zapisy z k.94v); o ile jeszcze istnieje nagranie z rozmowy dyżurnego policjanta z J. Ż. (2) to uzyskać nagranie z dnia 23.02.2013r. dot. zgłoszenia interwencji przez J. Ż. (2) skonfrontować świadków z treścią tego nagrania odtwarzając je w obecności pokrzywdzonego, jego matki i dziadka i wzywając te osoby do wypowiedzi co do treści tego nagrania,

- przesłuchać M. G. co do przebiegu zdarzeń z 14.02.2013r. i – o ile świadek ma wiedzę- co do zdarzenia z 23.02.2013r., a także przesłuchać tego świadka oraz pokrzywdzonego, jego matkę i dziadka co do tego czy istnieje konflikt pomiędzy M. G. a W. G., bądź innymi członkami rodziny pokrzywdzonego, od kiedy on trwa, czym się objawił, dlaczego J. Ż. (2) wskazała policjantom interweniującym w dniu 23.02.2013r., iż wiedzę o zdarzeniu z tego dnia ma M.G., mimo że ani pokrzywdzony ani jego dziadek nie zeznawali o związku (...).G. ze zdarzeniem z 23.02.2013r., ewentualnie rozpytać oskarżonego co do jego wiedzy dot. stosunków panujących miedzy M. G. a rodziną pokrzywdzonego,

- co do przeprowadzenia innych dowodów może poprzestać na ich ujawnieniu (art. 442§2kpk), chyba, że pojawią się w sprawie nowe okoliczności wymagające bezpośredniego przeprowadzenia dowodów,

- winien też mieć na względzie inne zarzuty podniesione w apelacji,

- po wydaniu w sprawie wyroku, w przypadku zaskarżenia wyroku, sporządzić pisemne uzasadnienie m.in. z uwzględnieniem potrzeby dokładnego ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 23.02.2013r. i oceny dowodów przeprowadzonych na potrzeby tego ustalenia.