Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Walkowiak

Protokolant: sekretarz sądowy Mariola Konończuk

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2023 r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania T. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 5 maja 2022 r., znak: (...)

o rekompensatę z tytułu pracy w szczególnych warunkach

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od ubezpieczonego T. W. na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 384/22

UZASADNIENIE

Ubezpieczony T. W. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 5 maja 2022 r., znak: (...), odmawiającej mu prawa do rekompensaty. Wskazał, że nie zgadza się z niezaliczeniem okresów jego pracy jako pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że do okresu pracy w warunkach szczególnych pozwany powinien zaliczyć okres jego zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w E., jak również okres zatrudnienia w (...) Fabryce (...) oraz w H. E.. Zdaniem skarżącego do okresu 25 lat pracy w warunkach szczególnych powinno się zaliczyć 7 lat, 8 miesięcy i 11 dni pracy w (...) Zakładach (...) w E., gdzie pracował jako blacharz naprawy pojazdów samochodowych przy taśmie remontowej autobusów, a jego praca polegać miała na operowaniu palnikiem (przecinanie blach, wycinanie skorodowanych blach, docinanie blach, wspawanie skrzynek akumulatorowych, łączenie za pomocą spawania różnych elementów remontowych. Natomiast według skarżącego, zarówno w okres zatrudnienia od 3 lipca 2000 r. do 15 marca 2008 r. w (...) Fabryce mebli, jak i okres zatrudnienia w H. E. od 12 listopada 1998 r. do 6 listopada 1999 r. powinien zostać zaliczony do okresu pracy w warunkach szczególnych, gdyż wówczas pracował jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i o zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany powołał się na przepisy art. 21 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1924), wskazując, że organ rentowy nie zaliczył skarżącemu okresów zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w E. oraz w (...) Fabryce (...) z przyczyn podanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony T. W., ur. (...), wnioskiem z dnia 29 października 2021 r. zwrócił się od organu rentowego o prawo do emerytury z rekompensatą. Do wniosku załączył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w (...) Produkcyjno – Handlowej (...) Fabryka (...) w E. od 3 lipca 2000 r. do 15 marca 2008 r. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony. Załączył też świadectwo pracy z (...) Zakładów (...) w E., z którego wynika, że od 2 września 1974 r. do 30 kwietnia 1986 r. zatrudniony był jako uczeń nauki zawodu, a następnie jako blacharz naprawy pojazdów samochodowych.

Decyzją z 5 maja 2022 r., znak: (...) organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury. Kolejną decyzją także z 5 maja 2022 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty, gdyż na dzień 1 stycznia 2009 r. nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Po ukończeniu szkoły podstawowej ubezpieczony uczęszczał do (...) Szkoły Zawodowej przy (...) Zakładach (...) od 2 września 1974 r. do czerwca 1976 r. Uczył się w zawodzie blacharza karoseryjnego. Trzy razy w tygodniu były praktyki, a trzy dni trwała nauka. Praca w zakładzie polegała na przygotowaniu materiału dla doświadczonych pracowników, np. metalowych blach do spawania karoserii czy wnętrza pojazdów, autobusów marki San, a potem Autosan. Uczniów wykorzystywano też do sprzątania stanowisk pracy. Ubezpieczony wykonywał też drobne prace przygotowawcze, przygotowywał elementy z blach, wiercił. Wszystko odbywało się pod nadzorem instruktora. Ubezpieczony musiał się też posługiwać spawarką elektryczną i palnikami gazowymi. W drugiej klasie system pracy i nauki nie zmienił się. W pierwszej klasie więcej pracy wykonywano pod nadzorem instruktora, a w drugiej klasie czynności były wykonywane bardziej samodzielnie. Prawidłowość wykonania prac była kontrolowana przez instruktora lub innych pracowników.

Po ukończeniu szkoły ubezpieczony podjął, po wakacjach, od 1 października 1976 r. pracę w (...) Zakładach (...) na stanowisku blacharza w wydziale nadwoziowym (naprawiano tam całe konstrukcje autobusów). Do obowiązków ubezpieczonego należało wycinanie, wstawianie, spawanie różnych uszkodzonych elementów. Posługiwał się przy tym młotkami, przycinakami, korzystał z babki do wyklepywania, spawarki elektrycznej i palnika gazowego. W początkowym okresie zatrudnienia ubezpieczony nie posiadał uprawnień do używania spawarki (uzyskał je w 1983 r.) i palnika, ale mimo to z nich korzystał, gdyż nie wymagano szczególnych uprawnień. W umowie o pracę wpisano ubezpieczonemu jako miejsce pracy wydział wykańczalni i stanowisko mechanika napraw pojazdów samochodowych, ale ubezpieczony w tym wydziale nie pracował, tylko w wydziale nadwoziowym jako blacharz. W związku z dużą ilością pracy i jej organizacją na zasadzie linii, ubezpieczony zajmował się głównie spawaniem.

Następnie ubezpieczony dostał powołanie do wojska i od 29 października 1976 r. rozpoczął zasadniczą służbę wojskową. Odbywał ją do 1978 r. Skończył ją trzy miesiące przed terminem z uwagi na stan zdrowia. Po zakończeniu służby nie stawił się od razu w zakładzie pracy, tylko odbywał rehabilitację.

Po służbie wojskowej ubezpieczony powrócił do pracy 22 sierpnia 1978 r. do wydziału montażu ostatecznego (wykańczalnia). Tam sporadycznie używał spawarki czy palnika. Nie przez 8 godzin codziennie, jedynie 3-4 godziny w ciągu dnia pracy, a zdarzały się dni kiedy nie używał on spawarki lub palnika przez cały dzień pracy. Z opinii z 19 sierpnia 1981 r. i z 20 sierpnia 1981 r. wynika, że ubezpieczony wykonywał także pracę diagnosty. Sprawdzał stan techniczny autobusów. W tym okresie nie pracował już jako blacharz.

Po zakończeniu zatrudnienia w (...) ubezpieczony rozpoczął własną działalność gospodarczą jako taksówkarz bagażowy, a potem rozszerzył działalność o handel obwoźny.

Następnie ubezpieczony był zatrudniony przez rok czasu w Przedsiębiorstwie (...) w E.. Odnośnie akt osobowych z Przedsiębiorstwa (...) Sąd podjął próby pozyskania ich z urzędu, jednakże nie udało się ustalić miejsca ich przechowywania. W tym okresie ubezpieczony pracował jako kierowca. Rozwoził węgiel. W zakładzie tym było 50 samochodów o ładowności powyżej 3,5 tony. Praca była trzyzmianowa. Przeważnie zmiana trwała 12 godzin. Od rana do popołudnia (trasy różne, wszystkie powyżej 8 godzin, druga zmiana od 16:00 do 3:00 w nocy, a później trzy dni odpoczynku). Zatrudnionych było ok. 150 kierowców – po trzech na jeden samochód. Byli kierowcy rezerwowi, jeśli któryś się nie stawił do pracy. Dyspozytor wydawał dyspozycje odnośnie do tras osobiście lub przez CB radio.

Ubezpieczony od 3 lipca 2000 r. do 15 marca 2008 r. i w sierpniu 2008 r. był zatrudniony w (...) Produkcyjno – Handlowej (...) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Jeździł samochodem marki Volvo o ładowności powyżej 40 ton. System pracy był jednozmianowy. W zakładzie były trzy samochody ciężarowe i mniejsze samochody dostawcze. Ubezpieczony wykonywał pracę w różnych godzinach, w zależności od tego, kiedy samochód został załadowany. Woził meble za granicę: do Francji, Belgii, Czech, Austrii. 9 godzin jechał, potem miał pauzę 9-11 godzin. Wyjazd trwał 2-4 dni. Zdarzało się, że rozwoził też meble na terenie Polski.

(dowód: wyjaśnienia ubezpieczonego od 00:05:10 do 01:04:15 e-protokół z rozprawy z 24 listopada 2022 r., z których uczynił on przedmiot swoich zeznań od 00:08:35 do 00:18:00 e-protokół z rozprawy z 12 stycznia 2023 r., nadto zeznania świadków W. B. od 01:08:35 do 01:33:15, M. L. od 01:38:03 do 02:12:15, B. K. od 02:17:12 do 02:30:55 M. C. od 02:30: 57 do 02:54:50 e-protokół z rozprawy z 24 listopada 2022 r., akta osobowe k. 23 – świadectwo pracy z 30 kwietnia 1986 r., świadectwo ukończenia szkoły z 14 października 1976 r., karta powołania do wojska, umowa o pracę z 01 października 1976 r., opinia z 19 sierpnia 1981 r., zaświadczenie o ukończeniu kursu spawacza gazowego z 25 października 1983 r., umowa o naukę zawodu z 02 września 1974 r., opinia z 20 sierpnia 1981 r.. meldunek z 18 lutego 1980 r. – karty nieponumerowane, koperta k. 23 a.s., akta osobowe z okresu zatrudnienia w S. (niebieska teczka), akta rentowe ZUS – w tym wniosek k. 1-3, decyzje k. 30 i 33 oraz świadectwa pracy k. 7-8, 10-12)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przesłanki do rekompensaty, stanowiącej przedmiot sporu w niniejszej sprawie, zostały sprecyzowane w art. 21, art. 22 i art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (obecnie Dz.U. z 2022 r., poz. 1340 ze zmianami). Zgodnie z powołanymi przepisami rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r., który do dnia 1 stycznia 2009 r. legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie Dz.U. z 2022 r. poz. 504 ze zmianami; dalej: ustawa emerytalna), wynoszącym co najmniej 15 lat. Jednocześnie ust. 2 art. 21 precyzuje przesłankę negatywną, stanowiąc, iż rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy emerytalnej.

Ubezpieczony nie nabyłby prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Ponadto zarówno na etapie postępowania administracyjnego, jak i na etapie postępowania sądowego organ rentowy nie zarzucał spełnienia przez wnioskodawcę przesłanek negatywnych prawa do rekompensaty.

Powyższe oznacza, że dla ustalenia prawa do rekompensaty konieczne jest wykazanie określonego charakteru pracy ubezpieczonego pracownika w rozumieniu art. 32 ustawy o ustawy emerytalnej w wymiarze co najmniej 15 lat, przy jednoczesnym braku możliwości uzyskania prawa do emerytury pomostowej lub prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wskazać jednocześnie należy, że dla właściwej interpretacji przesłanki negatywnej z art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych istotne znaczenie ma treść art. 2 pkt 5 powołanej ustawy, gdyż samo literalne brzmienie art. 21 ust. 2 prowadzi do wniosku, iż każdej osobie, która uzyskała prawo do emerytury na podstawie ustawy emerytalnej, nie przysługuje rekompensata. Tymczasem celem rekompensaty jest, zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych, zapewnienie pracownikom uzyskania odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, którzy nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata stanowi zatem wyrównanie szkody, spowodowanej wejściem w życie ustawy o emeryturach pomostowych, poniesionej przez osoby legitymujące się piętnastoletnim stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, a niespełniające innych warunków do ustalenia im wcześniejszej emerytury i jednocześnie niespełniające warunków do ustalenia im emerytury pomostowej po 31 grudnia 2008 r.

Organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy od 1 października 1976 r. do 28 października 1976 r. oraz od 21 sierpnia 1978 r. do 30 kwietnia 1986 r. w (...) Zakładach (...) w E., ponieważ na podstawie przedłożonej dokumentacji nie można było określić charakteru wykonywanej pracy. W przedłożonych dokumentach widnieją jedynie stanowiska pracy mechanik naprawy pojazdów samochodowych oraz blacharz naprawy pojazdów samochodowych. Nadto pozwany nie zaliczył skarżącemu okresu od 3 lipca 2000 r. do 15 marca 2008 r. z tytułu zatrudnienia w (...) Produkcyjno – Handlowej (...) Fabryka (...) Spółka Jawna w E., ponieważ na podstawie przedłożonego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 15 marca 2008 r. nie można było uznać, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on pracę jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony. W przedłożonym świadectwie pracy zakład pracy powołał się na Zarządzenie Nr 16 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 31 marca 1988 r., natomiast zakład pracy posiadający status zakładu prywatnego nie ma uprawnień do powoływania się na przepisy resortowe. Okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach w prywatnym zakładzie pracy może być uznany na podstawie innych dokumentów, potwierdzających wykonywanie pracy w szczególnych warunkach, np. angaże, umowa o pracę, zakres czynności, informacje czy wypłacane były dodatki za pracę w szczególnych warunkach. Dodatkowo w odwołaniu ubezpieczony domagał się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w E. od 12 listopada 1998 r. do 6 listopada 1999 r. jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony.

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r., nr 8, poz. 43; dalej zwane „RM z lutego 1983 r.”), okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionym według wzoru lub w świadectwie pracy. Trzeba jednak zaznaczyć, że świadectwo pracy z adnotacją o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, bądź bez niej, nie jest bezwzględną przesłanką do zaliczenia danej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Świadectwo nie jest wiążące dla organu rentowego i może podlegać weryfikacji. Decydujące znaczenie ma zawsze fakt rzeczywistego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Dopiero w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie okresów pracy w warunkach szczególnych także w oparciu o inne dowody niż zaświadczenie z zakładu pracy, nawet jeśli pracownik nie posiada świadectwa w określonej w przepisie formie, albo jego treść budzi wątpliwości, które uzasadniały kwestionowanie tego zaświadczenia przez organ rentowy w fazie administracyjnej postępowania.

Przy ocenie, czy w danym okresie ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach istotne znaczenie ma to, czy faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on tę pracę, czego dowodzić on mógł przed Sądem za pomocą innych środków dowodowych niż zaświadczenie z zakładu pracy. Ubezpieczony wnioskował o przesłuchanie świadków, którzy pracowali razem z nim w spornych okresach. Sąd zgromadził także akta osobowe ubezpieczonego, przy czym nie udało się ustalić miejsca przechowywania tych akt z Przedsiębiorstwa (...) w E..

Trzeba również wskazać, że rozporządzenie RM z lutego 1983 r. wydane zostało w oparciu o delegację z art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zmianami), w którym Radzie Ministrów powierzono w szczególności określenie rodzaju prac lub stanowisk pracy oraz warunków, na podstawie których osobom m.in. zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury w niższym wieku. Z art. 53 ust. 2 tej samej ustawy wynikało, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników stale zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia – jest to regulacja tożsama z zawartą w obecnie obowiązującym art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej. W wykazie A, stanowiącym załącznik do przywołanego rozporządzenia, w dziale VIII „W transporcie i łączności” pod poz. 2 wymienione zostały między innymi prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. W dziale XIV „Prace różne” pod pozycją 12. wymieniono prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym.

W trakcie postępowania przed Sądem ubezpieczony podnosił, że do okresu pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć mu okres praktycznej nauki zawodu.

W tym miejscu wyjaśnić potrzeba, że powszechnie przyjęte jest, iż praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale, czyli codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy, czyli przez 8 godzin dziennie oraz w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów prac wymienionych w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia RM z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba, że nie można przyjąć, iż w okresie praktycznej nauki zawodu ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Przede wszystkim nauka odbywała się trzy dni w tygodniu, a poza tym, wbrew twierdzeniom ubezpieczonego, jako pracownik młodociany wykonywał on pracę przez 6, a nie 8 godzin dziennie. Okoliczność tę potwierdził świadek M. L.. Ponadto w okresie nauki czynności podejmowane przez ubezpieczonego nie ograniczały się jedynie do obsługi spawarki czy palnika, ale wykonywał on wiele innych czynności mających na celu przygotowanie stanowiska pracy bardziej doświadczonym pracownikom. Były to między innymi czynności porządkowe w miejscu pracy.

Dalej wskazać należy, że ubezpieczony domagał się przyjęcia, że w całym okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się on spawaniem gazowym czy to elektrycznym i wycinaniem za pomocą palnika. Z akt osobowych ubezpieczonego nie wynika, by w całym okresie zatrudnienia pracował on w wydziale nadwoziowym i by zajmował się on wyłącznie spawaniem. Wskazać należy, że uprawnienia spawacza gazowego uzyskał on dopiero w październiku 1983 r. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom ubezpieczonego, że w początkowym okresie jego zatrudnienia dodatkowe uprawnienia do obsługi spawarki nie były wymagane przez pracodawcę. Powołani w sprawie świadkowie W. B. i M. L. zeznali, że w wydziale nadwoziowym praca polegała głównie na cięciu blachy i spawaniu. Ubezpieczony sam jednak przyznał, że w okresie zatrudnienia w (...) wykonywał on również czynności diagnosty. Powołani w sprawie świadkowie nie pamiętali, aby ubezpieczony pracował jako diagnosta, a jest to uzasadnione upływem czasu, a także tym, że świadkowie również zmieniali wydziały i nie zawsze mieli możliwość współpracy z ubezpieczonym, czy choćby sporadycznego z nim kontaktu w miejscu pracy. Okoliczność pracy na stanowisku diagnosty przyznał ubezpieczony, nie pamiętał jednak, kiedy rozpoczął pracę na tym stanowisku. Twierdził jedynie, że miało to miejsce pod koniec jego zatrudnienia. W tej sytuacji oprzeć się można w tym zakresie na zapisach z akt osobowych ubezpieczonego. W aktach tych znajdują się dwie opinie z 19 i 20 sierpnia 1981 r., z których wynika, że już wówczas ubezpieczony pracował jako diagnosta. Zatem od daty tych opinii nie można przyjmować, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako spawacz gazowy lub elektryczny.

W ocenie Sądu ubezpieczony podołał obowiązkowi wykazania, że w okresie od 3 lipca 2000 r. do 15 marca 2008 r. i w sierpniu 2008 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Powyższe wynika z jasnych i spójnych zeznań powołanych w sprawie świadków B. K. i M. C., a także z akt osobowych ubezpieczonego. Okres ten w wymiarze 7 lat 9 miesięcy i 12 dni zaliczyć należy do pracy w warunkach szczególnych.

Możliwy ewentualnie do zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okres pracy w (...) Zakładach (...), to okres od 1 października 1976 r. do 19 sierpnia 1981 r. z wyłączeniem okresu służby wojskowej, gdyż ubezpieczony nie powrócił do pracy w ciągu 30 dni od zakończenia służby. Daje to okres 5 lat, 11 miesięcy i 19 dni i jest on zbyt krótki, aby ubezpieczony udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Także ten okres nie do końca powinien zostać zaliczony do wymaganego okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych, gdyż – jak sam zeznał ubezpieczony – po służbie wojskowej powrócił do pracy 22 sierpnia 1978r. do wydziału montażu ostatecznego (wykańczalnia). Tam sporadycznie używał spawarki czy palnika. Nie przez 8 godzin codziennie, jedynie 3-4 godziny w ciągu dnia pracy, a zdarzały się dni kiedy nie używał on spawarki lub palnika przez cały dzień pracy.

Z uwagi na powyższe, Sąd stanął na stanowisku, że nawet gdyby ubezpieczony udowodnił, że świadczył pracę w szczególnych warunkach w Przedsiębiorstwie (...) w E. od 12 listopada 1998 r. do 6 listopada 1999 r., czyli przez okres 11 miesięcy i 24 dni, to sumarycznie nie udowodniłby nadal okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W związku z tym na podstawie art. 235 ² § 1 pkt. 5 kpc Sąd pominął wnioskowany przez ubezpieczonego dowód z zeznań świadków A. A. i W. K. na okoliczność jego pracy w H. jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.

Mając na uwadze powyższe rozważania i argumenty, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc Sąd oddalił odwołanie (punkt I. wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego (pkt II. wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., tj. w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Zasądzona od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kwota to stawka minimalna wynagrodzenia radcy prawnego, wynikająca z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).