Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

POSTANOWIENIE

E., dnia 3 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Renata Żywicka

po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2021 r. w Elblągu

sprawy z powództwa A. Ł.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

na skutek zażalenia pozwanej

na pkt 2. postanowienia Sądu Rejonowego w Ostródzie

z dnia 1 marca 2021 r., sygn. akt IV P 217/20.

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSO Renata Żywicka

Sygn. akt IV Pz 6/21

UZASADNIENIE postanowienia Sądu Okręgowego Elblągu z dnia 3 sierpnia 2021r.

Postanowieniem z dnia 1 marca 2021r. Sąd Rejonowy w Ostródzie w sprawie IV P 217/20 w pkt 1. umorzył postępowanie, w pkt 2. nakazał ściągnąć od pozwanej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Ostródzie kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem połowy opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy prawa.

Sąd Rejonowy wskazał, że w dniu 17 listopada 2020 roku powódka A. Ł. złożyła pozew o przywrócenie do pracy przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., odwołując się od otrzymanego od pracodawcy oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, otrzymanego w dniu 28 października 2020 roku. W dniu 20 grudnia 2020 roku pozwana złożyła odpowiedź na powyższy pozew, wnosząc o jego oddalenie. W dniu 31 grudnia 2020 roku odbyło się posiedzenie przygotowawcze, na którym sporządzono plan rozprawy.

Pismem z dnia 4 lutego 2021 roku pozwana wniosła o umorzenie postępowania, z uwagi na cofnięcie przez nią oświadczenia złożonego powódce o rozwianiu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W dniu 24 lutego 2020 roku powódka złożyła pismo zawierające oświadczenie o cofnięciu powództwa w całości, w związku ze złożonym jej przez pracodawcę oświadczeniem o cofnięciu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę.

Sąd I instancji powołał przepis art. 355 § 1 k.p.c., zgodnie którym sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne i niedopuszczalne. Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. - pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczeniem się roszczenia - aż do wydania wyroku.

Natomiast zgodnie z art. 203 § 4 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Art. 469 k.p.c. stanowi, że sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego.

W ocenie Sądu Rejonowego z okoliczności sprawy wynikało, że powódka wyraziła zgodę na cofnięcie oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Należy zaznaczyć, że skuteczna jest zarówno zgoda wyrażona ustnie, jak i przez czynności konkludentne, czyli w sposób dorozumiany, a zatem np. poprzez cofnięcie powództwa o przywrócenie do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2002 roku, I PKN 55/01, LEX nr 440504). Z okoliczności sprawy nie wynika, by cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa lub naruszało słuszny interes pracownika. Na cofnięcie pozwu nie była wymagana zgoda pozwanej, gdyż oświadczenia o cofnięciu pozwu zostało złożone przed rozpoczęciem rozprawy. W związku z powyższym Sąd uznał, że powódka skutecznie cofnęła pozew, a w konsekwencji, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. i 203 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie jak w pkt. 1. postanowienia.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 755 z późn. zm.), zgodnie z którym, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Postanowienie o umorzeniu postępowania jest niewątpliwie orzeczeniem kończącym sprawę. W przypadku cofnięcia pozwu, strona cofająca pozew co do zasady jest uznawana za przegrywającą proces i w związku z tym obciążana jest kosztami procesu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, sygn. II CZ 208/11, LEX nr 1214570). Z drugiej jednak strony w judykaturze utrwalony jest pogląd, że zaspokojenie przez pozwanego roszczenia powoda po wytoczeniu powództwa jest równoznaczne z przegraniem sprawy przez pozwanego (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 1965 roku, I CZ 80/65, OSNC 1966/3/47, Lex). W związku z tym, cofnięcie przez powódkę pozwu ze względu na to, że po jego wniesieniu pozwana zaspokoiła roszczenie, daje podstawę do zasądzenia kosztów od pozwanej na rzecz powódki - zgodnie z regułą odpowiedzialności za wynik procesu. Biorąc pod uwagę powyższe, oraz że przyczyną umorzenia postępowania było spełnienie żądanego roszczenia przez pozwaną, sąd uznał pozwaną za przegrywającą sprawę. Z tego względu, na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a u.k.s.c. w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 7 u.k.s.c., Sąd obciążył pozwaną połową opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy, w wysokości 500 złotych, biorąc pod uwagę wartość przedmiotu sporu wynoszącą 36.000 zł (punkt 2 postanowienia).

Zażalenie na rozstrzygnięcie zawarte w pkt. 2 postanowienia Sądu Rejonowego złożyła pozwana spółka. Postanowieniu zarzuciła :

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to:

a)  art. 233 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, to jest pisma z dnia 26 stycznia 2021 r., z którego wynika, iż pozwana cofnęła oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę wyłącznie w związku z zajściem przez powódkę w ciąże, w konsekwencji błędne ustalenie, że pozwana zaspokoiła roszczenie powódki;

b)  art. 98 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że pozwana jest stroną przegrywającą sprawę, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę nie miało związku z zarzutami i roszczeniami przedstawionymi przez powódkę w pozwie, a przeciwnie - było wywołane zmianą stanu faktycznego w postaci zajścia w ciążę przez powódkę, w okresie wypowiedzenia.

c)  art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych przez niewłaściwe jego zastosowanie do stanu faktycznego sprawy i błędne uznanie, że pozwana zaspokoiła roszczenie powódki, tym samym przyjęcie, że powyższe daje podstawę do zasądzenia kosztów od pozwanej, w sytuacji, gdy pozwana cofnęła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z powodów innych niż wskazywane przez powódkę w pozwie, tj. z powodu zajścia przez powódkę w ciążę, o czym pozwana została poinformowana już po dacie złożenia wypowiedzenia umowy o pracę, tym samym nie można jej uznać jako stronę przegrywającą.

Pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zażalenia pozwana wskazała, że w dn. 28.10.2020 r. złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Powódka w dn. 17.11.2020 r. wniosła pozew o przywrócenie do pracy przeciwko pozwanej. W dn. 20.12.2020 r. pozwana złożyła odpowiedź na pozew, w której zakwestionowała twierdzenia powódki i wniosła o oddalenie powództwa w całości. W dn. 30.12.2020 r. odbyło się posiedzenie przygotowawcze, na którym sporządzono plan rozprawy.

W toku postępowania okazało się, że powódka jest w ciąży. W styczniu 2021 r. powódka przedstawiła pozwanej zaświadczenie lekarskie z dn. 22.01.2021 r. w tym przedmiocie. Wobec powyższego pozwana niezwłocznie, bo już dn. 26.01.2021 r. cofnęła oświadczenie z dn. 28.10.2020 r. o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę, zaznaczając przy tym, że działanie to jest wywołane ciążą powódki. Pismem z dn. 04.02.2021 r. pozwana zawiadomiła o tym fakcie Sąd Rejonowy w Ostródzie, dołączając pismo z dn. 26.01.2021 r. przesłane do powódki. W dn. 24.02.2021 r. powódka złożyła oświadczenie o cofnięciu pozwu, wyraźnie wskazując, że zaszła w ciążę. W dn. 01.03.2021 r. Sąd Rejonowy w Ostródzie wydał zaskarżone postanowienie i umorzył postępowanie w sprawie IV P 417/20 oraz obciążył pozwaną połową opłaty sądowej, z uiszczenia której zwolniona była powódka.

Pozwana wskazała, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego w Ostródzie wyrażonym w punkcie 2 zaskarżonego postanowienia. Zgodnie z art. 113. k.p.c., kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Istnienie podstaw do obciążenia kosztami sądowymi należy rozumieć przede wszystkim w kontekście art. 98 § 1 k.p.c., określającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Innymi słowy, obciążenie przeciwnika nieuiszczonymi kosztami sądowymi może nastąpić wówczas, gdy przeciwnik ten przegrał proces w całości lub w części, pod warunkiem że koszty te były niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Art. 98 § 1 k.p.c. statuuje fundamentalną zasadę postępowania cywilnego, tj. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Słusznie dostrzegł sąd a quo, iż zasadą jest odpowiedzialność powoda za wynik procesu w razie cofnięcia powództwa, a tylko wyjątkowo dopuszcza się w takiej sytuacji przeniesienie ciężaru odpowiedzialności na pozwanego. Jednakże Sąd pominął przy tym zasadę, że wyjątki nie powinny być interpretowane rozszerzająco.

Jak słusznie wskazuje T. D.: „W wypadku umorzenia postępowania ustalenie, stron wygrywającej i przegrywającej uzależnione jest od przyczyny, która spowodowała potrzebę wydania tego rodzaju postanowienia.” Autor wskazuje dalej: „Gdy umorzenie postępowania jest konsekwencją cofnięcia pozwu wskutek zmian w okolicznościach faktycznych zaszłych z woli stron procesowych, ustalenie strony wygrywającej i przegrywającej sprawę jest uzależnione od tego, który z podmiotów spowodował daną zmianę i w jakim czasie-przed czy po wniesieniu pozwu.” [T. D. [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do wybranych przepisów nowelizacji 2019, red. A. J., LEX/el. 2019, art. 98.] Z kolei M. K.trafnie zauważa, że „gdy cofnięcie pozwu następuje w związku ze zmianą stanu faktycznego, która nastąpiła w toku procesu i nie została spowodowana przez strony - co w rezultacie doprowadziło do bezprzedmiotowości żądania - to stroną przegrywającą jest powód” [„M. K.[w:] Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie procesowe. Komentarz aktualizowany, red. O. P., LEX/el. 2020, art. 98]. Pogląd ten został zresztą podzielony przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dn. 27.08.1962 r., sygn. akt: II CZ 103/62. Na tej podstawie można sformułować tezę, że skoro za cofnięcie pozwu wskutek zmiany stanu faktycznego nieobciążającej żadnej ze stron ponosi powód, to tym bardziej powód ponosi odpowiedzialność za cofnięcie pozwu z powodu zmiany okoliczności faktycznych z przyczyn leżących po jego stronie.

W przedmiotowej sprawie w toku postępowania doszło do zasadniczej zmiany postępowania - powódka zaszła w ciążę. Oświadczenie o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę zostało złożone w dniu 28.10.2020 r., natomiast wiadomość o tym, iż powódka znajduje się w ciąży, powódka powzięła w styczniu 2021 r. Okoliczność ta została przez nią przyznana w piśmie z dn. 24.02.2021 r. Zmiana ta wynika z przyczyn leżących po stronie powódki, ponieważ nawet jeżeli nie planowała ona zajścia w ciążę, to powinna była liczyć się z tą możliwością. Ponad wszelką wątpliwość natomiast okoliczność ta nie wynika z przyczyn zależnych od pozwanej. Zmiana ta ma przy tym zasadnicze znaczenie dla przedmiotowej sprawy. Zgodnie z art. 177 k.p. pracownice w ciąży podlegają szczególnej ochronie i wypowiedzenie umowy o pracę kobiecie ciężarnej w ogóle nie jest prawnie dopuszczalne. Pozwana jako pracodawca zdawała sobie z tego sprawę, wobec czego niezwłocznie po powzięciu wiadomości o stanie powódki cofnęła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Jednakże wbrew ocenie Sądu a cpio pozwana nie uczyniła tego, aby uczynić zadość roszczeniu powódki w przedmiotowej sprawie w świetle jej twierdzeń przedstawionych w postępowaniu do tej chwili, ale jedynie z uwagi na treść normy art. 177 k.p., który ma charakter ius cogens. Zachowanie pozwanej jednoznacznie wskazuje, że gdyby o ciąży powódki dowiedziała się wcześniej, nie złożyłaby oświadczenia z dn. 28.10.2020 r., mimo istnienia przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę, wobec czego wystąpienie z powództwem byłoby bezprzedmiotowe. Wskazuje na to również dołączone do pisma pozwanej z dn. 04.02.2021 r. pismo skierowane w dn. 26.01.2021 r. do powódki.

Należy zatem uznać, że to właśnie okoliczność zajścia w ciążę przez powódkę stanowiła faktyczną przyczynę w pierwszej kolejności cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę z dn. 28.10.2020 r., a w drugiej kolejności cofnięcia przez powódkę w dn. 24.02.2020 r. pozwu.

Jednocześnie wskazuję, że sporne okoliczności w przedmiotowej sprawie, tj. nierzetelne wykonywanie obowiązków przez powódkę i brak dbałości o mienie pracodawcy, niedochowywanie przez nią procedur służbowych, nieścisłość w tworzeniu zestawienia produktów likwidowanych oraz błędne planowanie i organizacja pracy podległym powódce pracownikom w ogóle nie stanowiły przedmiotu badania Sądu. Zatem wbrew twierdzeniom Sądu a quo spór de facto toczył się o coś innego. Gdyby nie bezwzględny obowiązek przywrócenia powódki do pracy wynikający wprost z art. 177 k.p., pozwana nadal podtrzymywałaby swoje pierwotne stanowisko w sprawie, kwestionując twierdzenia powódki. W tym stanie rzeczy nie jest uzasadnione uznanie pozwanej za stronę przegrywającą, ponieważ ciąg zdarzeń, który doprowadził do umorzenia postępowania w przedmiotowej sprawie, został wywołany istotną zmianą stanu faktycznego całkowicie niezależną od pozwanej, a leżącą po stronie powódki.

W odpowiedzi na zażalenie powódka wniosła o jego oddalenie. Podniosła, że to pozwana cofnęła oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę w toku procesu , dlatego tez należy uznać ją za stronę przegrywającą w instancji. Dla oceny , czy strona przegrała proces, obojętne jest czy ponosi winę za prowadzenia procesu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zażalenie pozwanej jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 755 z późn. zm.), zgodnie z którym, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Wskazać należy, że w orzecznictwie dostrzec można spór w materii zasad rozliczania kosztów procesu między stronami, gdy postępowanie kończy się formalnym umorzeniem na skutek cofnięcia pozwu lub środka zaskarżenia. Istnieją tu dwa ugruntowane stanowiska.

Pierwsze stanowisko judykatury opiera się na założeniu, że o tym, która strona proces przegrała decydują względy obiektywne – a powód cofający pozew jest zawsze przegrywającym proces; podobnie strona cofająca środek zaskarżenia zawsze przegrywa postępowania odwoławcze. Według tego nurtu orzecznictwa dopuszczalne jest jednak nieobciążanie w takim przypadku strony cofającej pozew lub środek zaskarżenia kosztami procesu, jeżeli cofnięcie to nastąpiło z przyczyn zasługujących na uwzględnienie, w szczególności wobec zaspokojenia roszczenia. Natomiast drugi z poglądów wychodzi poza formalne ramy procedury i odwołując się do istoty postępowania cywilnego jako drogi uzyskania zaspokojenia uprawnień materialno-prawnych wskazuje, iż w przypadku uzyskania zaspokojenia roszczenia dochodzonego w postępowaniu sądowym dalszy proces staje się bezcelowy, jednakże nie sposób uznać powoda za przegrywającego, skoro uzyskał podstawowy cel, dla którego kierował sprawę na drogę sądową. Jeżeli więc wykazane zostanie, iż celowo zainicjował postępowanie, to jest mimo cofnięcia pozwu (lub środka zaskarżenia) wygrywającym proces i to na jego rzecz przeciwnik powinien zwrócić koszty procesu.

Niezależnie od stanowiska orzecznictwo zgodnie przyjmuje, że „O tym, czy strona przegrała sprawę, decydują kryteria obiektywne. Bez znaczenia jest zatem to, czy o negatywnym dla strony wyniku sprawy przesądziły przesłanki formalne lub merytoryczne albo też wina w prowadzeniu procesu „O tym, czy strona przegrała sprawę, decydują kryteria obiektywne. Bez znaczenia jest zatem to, czy o negatywnym dla strony wyniku sprawy przesądziły przesłanki formalne lub merytoryczne albo też wina w prowadzeniu procesu [...] (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z 13.05.2011 r., V CZ 20/11, LEX nr 1147809).

Również w postanowieniu z dnia 9.10.1967 r., I CZ 81/67, LEX nr 6221 Sąd Najwyższy stwierdził ,że : „ Art. 98 k.p.c. stosuje, w zakresie kosztów procesu zasadę odpowiedzialności za jego wynik. Strona przegrywająca sprawę zwraca na żądanie przeciwnika koszty procesu. Dla oceny, czy strona przegrała sprawę, obojętne jest, czy ponosi ona winę za prowadzenie procesu. Sam fakt, że sprawę przegrała, choćby nawet tylko formalnie, kwalifikuje ją jako stronę przegrywającą, obowiązaną do zwrotu kosztów przeciwnikowi.”

Jednak i w pierwszym przypadku dopuszcza się wyłom w kierunku nieobciążania strony cofającej pozew kosztami. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia z 11.12.2009 r., V CZ 58/09, LEX nr 551159 uznał, że :

„Jeżeli strona cofająca apelację nie chce być obciążona, na żądanie strony przeciwnej, kosztami postępowania apelacyjnego, powinna w piśmie cofającym apelację wykazać, że jej cofnięcie wynikało z zaspokojenia przez przeciwnika w postępowaniu apelacyjnym interesów skarżącego oraz że wniesienie apelacji było niezbędne do dochodzenia praw lub obrony skarżącego.”

Pogląd drugi zakłada, że jeżeli cofnięcie pozwu lub apelacji przez powoda następuje z tej przyczyny, że pozwany w toku procesu spełnił roszczenie objęte pozwem i tym samym dalsze popieranie żądania stało się bezprzedmiotowe, to za stronę przegrywającą proces powinien być uznany pozwany. W wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z 20.07.2018 r., IX GC 117/17, LEX nr 2580396 stwierdzono, że :

„Także cofnięcie pozwu czy środka zaskarżenia traktowane jest jako przegranie sprawy z wyjątkiem sytuacji, gdy cofnięcie wywołane jest zaspokojeniem roszczenia (…). Mając powyższe na względzie za stronę przegrywającą w niniejszym przypadku w tym zakresie należy zatem uznać stronę pozwaną. Strona pozwana zaspokoiła bowiem roszczenie strony powodowej co do należności głównej już po wytoczeniu powództwa, chociaż całość z zapłaconej częściowo należności została uiszczona jeszcze przed doręczeniem stronie pozwanej odpisu pozwu wraz z odpisami załączników.” (Patrz również postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 15.06.2015 r., I ACz 1033/15, LEX nr 1740673, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 17.07.2014 r., I ACa 633/14, LEX nr 1554675, postanowienie Sądu Najwyższego z 12.04.2012 r., II CZ 208/11, LEX nr 1214570).

W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy wytoczenie procesu było niezbędne do celowego dochodzenia roszczenia powódki, a zaspokojenie roszczenia w toku procesu przez pozwanego nie pozwala na ustalenie, że strona powodowa przegrała sprawę. Przeciwnie, strona powodowa w takiej sytuacji osiągnęła rezultat, do którego przez wytoczenie procesu zmierzała, kwestia ,,winy” za wytoczenie procesu nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia co do kosztów sądowych.

Mając zatem na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, iż zażalenie jest bezzasadne i na mocy art. 397 § 3 k.p.c. w zw. z art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.