Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 11/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostródzie z 09 listopada 2021r. w spr. II K 393/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1,2

A. K. (1)

Niekaralność oskarżonej

Dobra opinia o oskarżonej, podejmowane przez nią działania na rzecz dobra innych osób

Czyny z art. 270§1kk i art. 284§2kk

Informacja z KRK

dokumenty

k. 767

koperta k. 779

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2

Informacja z KRK

Dokumenty z koperty k 779

Informacja została sporządzona przez podmiot do tego uprawniony, jej treść nie była kwestionowana przez strony, stąd dowód ten zasługuje na wiarygodność.

Dokumenty z koperty z k.779 datowane od grudnia 2021r. do lutego 2022r. w postaci wniosków do sądu z 31.12.2021r. i 19.01.2022r., postanowienia sądu z 19.01.2022r., zaświadczenia z 28 stycznia 2022r., wniosku o wszczęcie egzekucji z 18.02.2022r. stanowią kopie pism czy orzeczeń składanych w sprawach sądowych i egzekucyjnych, ich treść nie była kwestionowana przez strony, stąd zasługują na wiarygodność.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1,2

- obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 410 kpk w zw. z art. 167 kpk, art. 410 kpk, art. 7 kpk,

- błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za bezpodstawny uznać należy zarzut obrazy 410 kpk w zw z art. art. 167 k.p.k. w zakresie dotyczącym pominięcia dowodu w postaci kopii umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości zawartej między oskarżoną, jej obecnym mężem a B. M. , „pomimo uzyskania informacji od banku (...) że potrzebny jest dłuższy czas na uzyskanie ww dokumentu z archiwum”. Skarżący nie dostrzegł bowiem tego, że dowodu tego nie będzie można uzyskać i przeprowadzić w świetle informacji z (...) z 8.10.2021r. (k.664), że w archiwum banku nie odnaleziono umowy przedwstępnej. Co wyraźnie wskazuje na niezasadność tego zarzutu.

Ponadto ustalenie wysokości zadatku wpłaconego przez oskarżoną i jej obecnego męża i tego jak kwestię tą przedstawiał w zeznaniach B. M. nie może stanowić dowodu, który by uwolnił oskarżoną od odpowiedzialności karnej za przypisane jej czyny, zaś spór dotyczący tej okoliczności pomiędzy stronami umowy ma znaczenie dla rozpoznania sprawy cywilnej o rozliczenia się na tle umowy sprzedaży, ponadto i bez tego dowodu zgromadzono materiał dowodowy wystarczający by ocenić – nie naruszając przy tym art. 5 kpk- czy oskarżona dopuściła się przypisanych jej czynów.

O obrazie art. 410 kpk , którą zarzucono w związku z art. 167 kpk, na tle braku uzyskania kopi umowy przedwstępnej sprzedaży można mówić dopiero wówczas, gdyby sąd rozpoznający sprawę rzeczywiście nie odniósł się w ramach oceny dowodów, do przeprowadzonych na określonym terminie rozprawy dowodów. Skoro zaś sąd nie dysponował tym dowodem (nie został wprowadzony do materiału dowodowego), to jasne jest, że nie mógł stanowić podstawy wyroku. I sąd I instancji nie mógł się szczegółowo do niego odnieść, przy czym sam fakt zawarcia umowy przedwstępnej w formie pisemnej został przez sąd I instancji dostrzeżony i wynika z ustalenia faktów w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Obrońca powołując się tylko na niektóre wybrane dowody lub okoliczności ujawnione w sprawie, jednocześnie zarzuca sądowi I instancji obrazę art. 410 kpk poprzez ich pominięcie. Przepisu art. 410 k.p.k. nie można jednak rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Wymóg, aby podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, oznacza konieczność znajdowania się w polu uwagi Sądu w chwili rozstrzygania wszystkich okoliczności. Nie chodzi zatem o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom / v. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 grudnia 2006r., II AKa 333 / 06, Lex 211745 /. Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Treść przytoczonych przez obrońcę dowodów i okoliczności potraktowana wybiórczo, w oderwaniu od pozostałego materiału dowodowego, nie może stanowić podstawy do zakwestionowania winy oskarżonej.

Nie doszło też do obrazy art. 7 kpk, gdy Sąd I instancji prawidłowo uzasadnił, którym dowodom i w jakim zakresie oraz z jakiego powodu dał wiarę i wbrew postawionym przez obrońcę zarzutom nie pominął przeprowadzonych dowodów, w tym zeznań świadków M. C. (1), B. M., wyjaśnień oskarżonej oraz zgromadzonej w sprawie dokumentacji.

Trzeba też skarżącemu przypomnieć, że do obrazy przepisów postępowania, która może spowodować wzruszenie wyroku, dochodzi tylko wówczas, gdy obraza ta mogła mieć wpływ na treść wyroku. Ponadto nawet gdy wszystkie dowody i ujawnione w sprawie okoliczności nie zostały szczegółowo wskazane w pisemnym uzasadnieniu wyroku, to nie jest powód by uchylić wyrok. Sąd odwoławczy bada bowiem akta sprawy, mając dostęp do dowodów przeprowadzonych przez sąd I instancji, a kontrola instancyjna nie polega tylko na analizie uzasadnienia wyroku, ale na ocenie czynności procesowych dokonywanych przez sąd i treści przeprowadzonych dowodów w kontekście stawianych orzeczeniu zarzutów. A w wyniku zbadania przez sąd okręgowy akt sprawy nie można zgodzić się ze skarżącym by nawet pominięcie :

- potwierdzenia przelewu z adnotacją „oświadczenie”,

- wydruku z rachunku bankowego mBank, na którym oskarżona nakreśliła adnotacje o błędnym przelewie,

po dokonaniu analizy innych dowodów i okoliczności obciążających oskarżoną, to miało wpływ na treść wyroku i mogło doprowadzić do postulowanego w apelacji uniewinnienia oskarżonej od zarzucanych jej czynów. Bowiem M. C. wyraźnie zaznaczyła w pierwszych zeznaniach, że o niezasadnym przelewie z 7.03.2018r. spółka dowiedziała się nie od oskarżonej, tylko w wyniku przeprowadzonego audytu. Stąd adnotacje o „pomyłkowym przelewie” naniesione na wyciągu z rachunku bankowego (...) z 07.03.2018r., o którym spółka nie wiedziała wcześniej i które nie wiadomo kiedy zostały naniesione, nie mogą świadczyć o tym, że to oskarżona- niezależnie od ustaleń audytu- zorientowała się, że przelew został wykonany „omyłkowo” (bo nie mógł być tak zakwalifikowany o czy świadczą opisane okoliczności i prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne przez sąd I instancji), a raczej o tym że oskarżona podejmowała działania by ukryć to, iż dokonała poprzez ten przelew sprzeniewierzenia mienia spółki. Ponadto w kolejnych zeznaniach M. C. podała, że początkowo przelew na 11 tys. zł z 07.03.2018r. był tłumaczony przez oskarżoną jako przelew firmy na konto (...) w celu otrzymania zaświadczenia o niezaleganiu w składkach „do przetargu do (...)”, a oskarżona poinformowała ją o tym, że przelew był omyłkowy dopiero wtedy, gdy rozmawiały telefonicznie po pierwszym przesłuchaniu świadka. M. C. przyznała też, że z oskarżoną, po tym gdy ta przestała być pracownikiem spółki, to nadal utrzymywały dobre relacje, a nawet do lutego 2019r. oskarżona pomagała jej w księgowości, projektach unijnych, uzupełniając dane programu tych dotacji, ale zaznaczyła, że w trakcie dalszej współpracy oskarżona nie wspominała o przygotowaniu pisma do (...) o przeksięgowaniu kwoty 11 tys zł. Stąd mimo tego, że oskarżona była – po ustaniu stosunku pracy- w dobrych relacjach z Prezes pokrzywdzonej spółki i mimo tego, że w pewnym momencie pojawiła się adnotacja o „omyłkowym” przelewie z 07.03.2018r., to faktycznie oskarżona nie przyznała się M. C., że był to omyłkowy przelew dla B. M., ale starała się Prezes spółki przekonać, że był to co prawda omyłkowy przelew, ale związany z działalnością spółki, zrobiony po to by otrzymać zaświadczenia o niezaleganiu w składkach „do przetargu do (...)”.

Natomiast okoliczność dotycząca bliskiego związku czasowego tego, że należało przed sprzedażą nieruchomości B. M. „oczyścić hipotekę” nieruchomości z zaległości B. M. na tle składek do (...) i że po jakoby „omyłkowym” przelewie z 07.03.2018r. to od razu pojawiło się pismo B. M. datowane 08.03.2018r. z prośba o wystawienie dokumentu do wykreślenia wpisu w hipotece jego nieruchomości w związku z uregulowaniem zaległości wobec (...) w wysokości 11 tys zł, świadczy w oczywisty sposób o tym , że przelew z 07.03.2018r. dokonany przez oskarżoną z konta (...) nie by przypadkowy, tym bardziej, że oskarżona przyznała, że to ona przygotowywała pisma do (...) w tej sprawie. Ponadto przelew z 07.03.2018r. został wykonany dokładnie na indywidualny rachunek B. M. w (...) i na kwotę wskazaną we wniosku z 08.03.2018r., co spowodowało wydanie przez (...) dokumentu dot. wykreślenia tego zadłużenia z hipoteki jego nieruchomości, gdy poza przelewem z konta (...) na indywidualny rachunek B. M. w (...) w tamtym czasie nie wpłynął inny przelew na kwotę 11 tys zł tytułem spłaty zaległych składek, a przedstawiciel (...) E. M. zeznała, że „gdyby nie ta wpłata z marca 2018r. takiego wniosku, zgody na wykreślenie hipoteki nie uzyskałby z racji zaległości”.

Również pominięcie w pisemnym uzasadnieniu przez sąd I instancji wyroku SR w O. w sprawie (...) „w którym sąd stwierdził, że B. M. wprowadził oskarżoną w błąd co do stanu prawnego nieruchomości, którą jej sprzedał”, to nie miało wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Oskarżonym w tej sprawie nie jest bowiem B. M., ale oskarżoną jest A. P. (obecnie K.) i sprawa nie toczy się o oszustwo na tle wprowadzenia oskarżonej w błąd przez B. M., ale o sprzeniewierzenie przez oskarżoną pieniędzy spółki (...). Sama okoliczność konfliktu i sporu między stronami na tle zakupionej od B. M. nieruchomości – czego dotyczy też sprawa (...) -została zaś zauważona przez sąd I instancji i wzięta pod uwagę przy ocenie wiarygodności relacji tych osób.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd I instancji dokonał obiektywnej i pozostającej pod ochroną przepisu art. 7 kpk oceny dowodów i ustalił na ich podstawie prawidłowy stan faktyczny. Uzasadnienie zawarte w środku odwoławczym sprowadza się w konsekwencji, w znacznej mierze, tylko do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti. Argumentacja Sądu Rejonowego w zakresie oceny dowodów jako rzeczowa, logiczna i konkretna zasługuje na uwzględnienie. Przytoczone przez skarżącego fragmenty relacji M. C., B. M. czy wyjaśnień oskarżonej, pozostają bez wpływu na globalną ocenę wiarygodności tych dowodów, która została przecież przeprowadzona w odniesieniu do ich spójności z pozostałymi dowodami, ujawnionymi okolicznościami sprawy, zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Obrońca nie przedstawił zaś przekonywujących racji, że taka globalna ocena tych dowodów w omawianym zakresie przeprowadzona została w sposób dowolny.

Obrońca powołuje się np. na zmienność relacji B. M., lecz argumenty te nie podważają wniosku, że może on mówić prawdę w zakresie tych okoliczności, które zostaną pozytywnie zweryfikowane innymi dowodami lub w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki, a które mają pierwszorzędne znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy. Sam fakt szeroko przedstawianego sporu pomiędzy oskarżoną (i jej partnerem) a B. M. na tle rozliczeń za nieruchomość nabytą przez oskarżoną i J. K. nie mają bezpośredniego przełożenia na ocenę wiarygodności B.M. co do okoliczności istotnych dla czynów zarzucanych oskarżonej w tej sprawie. Bowiem zeznania B. M. co do tego, że nie ma on nic wspólnego z przelewami z 7.03.2018r., z 20.05.2019r. i pismem do (...) z 20 maja 2019r. (nota bene wysłanym pocztą z UM, gdzie w tamtym czasie pełniła funkcję oskarżona) są spójne z treścią dokumentów w postaci tych przelewów czy opinią biegłego J. R. iż podpis na piśmie z 20.05.2019r. nie jest autentycznym podpisem tego świadka.

Co się zaś tyczy podnoszonego przez obrońcę zarzutu błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia to Sąd Okręgowy od dawna podziela ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, w jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Temu jednak zadaniu skarżący nie sprostał. Obrońca oskarżonej generalnie kwestionując prawidłowość sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku oraz ustaleń dokonanych przez sąd I instancji, to sam w apelacji odniósł się tylko do pewnych wybranych dowodów czy wręcz ich fragmentów czy sugestii, że pewne okoliczności można interpretować inaczej niż uczynił to sąd. Przy czym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stawiany w apelacji nie może sprowadzać się, jak to czyni autor apelacji w niniejszej sprawie, do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia lub też przeciwstawieniu tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego na własnej wybiórczej i dowolnej ocenie materiału dowodowego / vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.02.1975r, IIKR 335/74, OSNPG 1975/9/84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.01.1975r, I KR 19/74, OSNKW 1975/5/58 /. Analizując przeprowadzone w przedmiotowej sprawie dowody stwierdzić należy wprost, że występujące pomiędzy nimi sprzeczności i różnice, które akcentuje autor apelacji, tylko pozornie stwarzają wątpliwości, co do rzeczywistego przebiegu inkryminowanych zdarzeń. W wyniku swobodnej oceny dowodów, utrzymanej w granicach racjonalności Sąd I instancji wskazał te, które z nich zasługują na wiarygodność ( i w jakiej ich części), a z tych z kolei dowodów absolutnie nie wynikają żadne rzeczywiste oraz istotne wątpliwości, które zostałyby rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonej. Wbrew wywodom skarżącego, wina oskarżonej w popełnieniu przypisanych jej czynów została wykazana w oparciu o korelujący ze sobą materiał dowodowy, który prawidłowo zweryfikowany poprzez pryzmat logicznego myślenia i doświadczenia życiowego tworzy przekonywujący obraz zdarzenia, które legło u podstaw przypisanych oskarżonej czynów.

W ocenie Sądu Okręgowego istotne znaczenie dla wykazania winy oskarżonej miało to, że:

- to ona w dniu 07.03.2018r. była zainteresowana by „oczyścić” nieruchomość którą chciała nabyć od B. M. z hipotek, a w tym celu należało spłacić zadłużenie na indywidualnym rachunku B. M. w (...) celem uzyskania zaświadczenia z (...) do wykreślenia wpisu w hipotece,

-to ona z racji zatrudnienia w dniu 07.03.2018r. w (...) i mając świadomość zaległości B. M. w (...), – w tym celu by „oczyścić” nieruchomość którą chciała nabyć od B. M. z hipotek - wykonała przelew z konta tej spółki na indywidualny rachunek B. M. w (...) (który to numer konta w (...) B. M. znała, przy czym dokonała tego w sytuacji gdy B. M. nie pracował w (...) i spółka nie miała powodu by spłacać za niego zaległe składki do (...)), przy czym następnego dnia po wykonaniu tego przelewu- 08.03.2018r. zostało sporządzone pismo do (...) w związku z uregulowaniem zaległości wobec (...) w wysokości 11 tys zł, w którym zwrócono się o wystawienie dokumentów do wykreślenia wpisu w hipotece nieruchomości należącej do B. M., w sytuacji gdy inny przelew na kwotę 11 tys zł do (...) z tytułu składek B. M., niż ten z (...), w tamtym czasie nie wpłynął,

- to ona miała powód, gdy nie była już pracownikiem spółki, by pismem z 28 grudnia 2018r. podpisanym przez nią (na którym zapisała swój osobisty numer telefonu do kontaktu) zwrócić się do (...) o przeksięgowanie wpłaty dokonanej na rachunek indywidualny B. M. na rozliczenie bieżących deklaracji (...), starając się w ten sposób uchronić od odpowiedzialności za wykonany w dniu 7.03.2018r. przelew i ujawnienia tego, że przelew ten był wykonany na indywidualny rachunek B. M. w (...), gdy B. M. nie pracował w (...) i spółka nie miała powodu by spłacać za niego zaległe składki do (...),

- to ona miała powód by, gdy ujawniono brak tytułu do przelewu z 07.03.2018r. w wyniku przeprowadzonego audytu na przełomie maja 2019r. i gdy zaczęto wyjaśniać tą sytuację ( w tym dzwonić do oskarżonej w tej sprawie, o czym zeznała M. K.), by przelać kwotę 11 tys zł ze swojego konta na indywidualny rachunek B. M. w (...) w dniu 20.05.2019r., a potem złożyć pismo z podrobionym podpisem B. M. i ze wskazaniem by korespondencję zwrotną kierować na skrytkę pocztową 46 (która nie należała do B. M., tylko do J. K. (2) tj. partnera oskarżonej) by ukryć swoje działania podjęte w maju 2019r. i przed B. M. i przez (...) (gdyż nie chciała by zostało ujawnione, że 7.03.2018r. to ona dokonała nieuprawnionego przelewu),

- to ona miała powód by dokonać przelewu w dniu 20.05.2019r. ze swojego konta na indywidualny rachunek B. M. w (...), by nadpłata na koncie składkowym B. M. w (...) wynikająca z przelewu z 07.03.2018r. mogła zostać zwrócona na konto (...), a tym samym by przywrócić stan sprzed niezasadnego przelewu z 07.03.2018r. i by nie drążono dalej tematu tego przelewu,

- to ona z racji zatrudnienia w dziale finansowo księgowym (...)(a nie B. M., który nie pracował w tej spółce) miała dostęp do kopii przelewu z 07.03.2018r., który został dołączony do pisma z 20.05.2019r. rzekomo autorstwa B. M. a zawierającego podrobiony podpis B. M. (co wynika z pełnej, należycie umotywowanej opinii biegłego J. R.) ,

stąd dokonane przez sąd I instancji ustalenia na podstawie dostępnych dowodów potwierdzających te okoliczności, mają jednoznaczną logiczną wymowę, w świetle których nieprzyznanie się oskarżonej do winy nie znajduje oparcia, a okoliczności dot. aktualnego konfliktu pomiędzy oskarżoną a B. M. (co do stanu nieruchomości, wysokości zadatku) nie mają aż tak dużego znaczenia by doprowadzić do uniewinnienia oskarżonej.

Elementem strony podmiotowej przestępstwa z art. 284 § 2 jest zamiar sprawcy traktowania rzeczy jak własnej i uzewnętrznienie woli zerwania łączności właściciela z rzeczą, a także woli włączenia tej rzeczy do majątku swojego bądź innej osoby. Sprawca tego przestępstwa ma zamiar dysponowania rzeczą jak właściciel, z pominięciem osoby uprawnionej, a nie tylko czasowe utrudnianie bądź uniemożliwianie właścicielowi korzystania z rzeczy (patrz: wyrok SA w Poznaniu z 26 marca 2013 r., II AKa 44/13, LEX nr 1324761).Przedmiotem czynności wykonawczej sprzeniewierzenia z art. 284§2kk jest powierzona rzecz ruchoma. Powierzyć rzecz ruchomą innej osobie oznacza przekazać ją innej osobie w zaufaniu, sprawcą tego przestępstwa będzie również osoba, która ma upoważnienie do dysponowania środkami pieniężnymi zdeponowanymi na cudzym rachunku bankowym (patrz: Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Op. WKP 2020)

Oskarżona zaś, mając takie upoważnienie do dysponowania środkami pieniężnymi na kontach spółki (...), rozdysponowała nimi w kwocie 11.000zł jak swoimi własnymi, orientując się doskonale, że spółka ta nie ma żadnego zobowiązania względem B. M. lub wobec (...) z tytułu zaległych składek B.M. na rzecz tego zakładu,a mimo tego przelała pieniądze spółki w kwocie 11 tys zł na indywidualny rachunek składkowy B. M. w (...). Towarzyszył temu zamiar by pieniądze te nie wróciły do pokrzywdzonej spółki lecz by stanowiły trwałą spłatę zadłużenia B. M. względem (...)., a w następstwie tego nastąpił skutek w postaci utraty przez spółkę pieniędzy w kwocie 11 tys zł. Obrońca stara się – wskazując na wyjaśnienia oskarżonej i chcąc by sąd potraktował je jako w pełni wiarygodny dowód- wykazać, że oskarżona pomyliła się i omyłkowo wskazała w przelewie indywidualny rachunek składkowy B. M. w (...), a także, że oskarżona dysponowała w tamtym czasie kwotą 11.000zł. Nie ma jednak znaczenia to, iż oskarżona czy członkowie jej rodziny mogli w tamtym czasie posiadać czy łatwo uzyskać środki na zebranie kwoty 11.000zł. Samo możliwość uzyskania przez oskarżoną takiej kwoty nie może stanowić wystarczającej okoliczności by zaprzeczyć temu, że faktycznie doszło do zrealizowania przez nią opisanego w wyroku przelewu w sytuacji, gdy spółka (...) -do konta której oskarżona miała upoważnienie, z tytułu zajmowanego stanowiska, by dysponować środkami pieniężnymi zdeponowanymi na tym koncie - nie była zobowiązana by spłacać zadłużenie na rachunku składkowym B. M. w (...). Ponadto w prawie karnym obowiązuje zakaz wnioskowania z analogii; nie można więc wywodzić z tego, że ktoś posiadał pieniądze w wysokości równej wysokości szkody, że z tego powodu z pewnością nie popełnił przestępstwa przeciwko mieniu innej osoby. Przy czym nie bez znaczenia jest i to, że w tamtym czasie oskarżona kupowała dom za 415 tysięcy złotych i na to potrzebowała pieniędzy, wzięła też kredyt na zakup tej nieruchomości. Przede wszystkim zaś w sytuacji gdy w tamtym czasie oskarżona prowadziła akurat z B. M. rozmowy dot. kupna jego nieruchomości, mając wiedzę o zadłużeniu B. M. względem (...) i tym, że zadłużenie to obciąża hipotekę interesującej ją nieruchomości (gdy termin zawarcia umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego się zbliżał) , to przelanie i kwoty odpowiadającej kwocie zadłużenia i to dokładnie na rachunek składkowy B. M., który miał takie właśnie zadłużenie w (...), nie może być logicznie wytłumaczony tylko pomyłką oskarżonej w podaniu numeru konta na które przelew jest dokonywany. Tym bardziej, że po tym przelewie B. M. uzyskał z (...) dokument zezwalający na wykreślenie hipoteki i hipoteka została wykreślona. Wynika z tego, że B. M. wcale nie był zaskoczony tym, że ktoś „przypadkowo myląc numer konta” akurat w tamtym czasie spłacił jego zadłużenie, a wręcz świadczy to o tym, że był przygotowany na spłatę tego zadłużenia i dlatego złożył wniosek o potwierdzenie tej okoliczności by uzyskać wykreślenie z hipoteki nieruchomości (którą miał sprzedać oskarżonej i jej przyszłemu mężowi bez obciążeń), co nastąpiło. Za wnioskiem o braku „przypadku” w przelewie kwoty 11 tysięcy złotych dokonanym przez oskarżoną z konta (...) świadczy też to, to ani sama oskarżona ani B. M. nie wpłacili – równolegle z „przypadkową” wpłatą z konta (...) takich kwot ze swoich kont czy w swoim imieniu na indywidualny rachunek składkowy B. M. z (...) w miesiącu marcu 2018r. Obrona nie chce zaś dostrzec tego i wbrew takim okolicznościom wynikającym z wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie forsuje pogląd by dać prymat tylko wyjaśnieniom oskarżonej, które są naiwne, a wręcz nielogiczne, stąd nie mogą być uznane za wiarygodne. Dla rekonstrukcji tych ustaleń i oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonej, nie ma tu aż tak dużego znaczenia to, że B. M. jest w konflikcie z oskarżoną i że do jego zeznań należy podchodzić z dużą dozą ostrożności. Ustalenia faktyczne w sprawie nie były bowiem dokonywane tylko w oparciu o ten osobowy dowód, ale weryfikowane treścią wielu dokumentów czy zeznań świadków, z których jasno wynikały zachowania oskarżonej i motyw tych zachowań w okresie od marca 2018r. do maja 2019r. Motywy działań oskarżonej tj. zrekonstruowanie czym kierowała się oskarżona podejmując działania wynikające z ustaleń sądu i do czego zmierzała, w świetle doświadczenia życiowego i logiki – na tle całokształtu ujawnionych dowodów i okoliczności sprawy- są bowiem jasne. Nie można też okoliczności obu czynów przypisanych oskarżonej oceniać oddzielnie, gdyż całokształt ujawnionych okoliczności i działań, z którymi związek w okresie od marca 2018r. do maja 2019r. miała oskarżona przekonuje, że dopuściła się takich przestępstw jakie jej przypisano z uwagi na to, że to ona miała motywy by ich dokonać. Co do czynu z 7 marca 2018r. to działała po to by „oczyścić” hipotekę nieruchomości, którą chciała nabyć, a co do czynu z 20 maja 2019r. po to by – gdy miała świadomość, że dojdzie do ujawnienia brak tytułu prawnego do realizacji przelewu kwoty 11.000zł z konta spółki (...) na rachunek składkowy B. M. w (...) by „odkręcić” ten przelew i spowodować by 11.000zł z rachunku w (...) wróciło na konto spółki (...) i by tym samym uchronić się od odpowiedzialności za sprzeniewierzenie mienia z 7 marca 2018r. Ponadto pomiędzy tymi datami oskarżona też podejmowała kroki by nie doszło do ujawnienia brak tytułu prawnego do realizacji przelewu kwoty 11.000zł z konta spółki (...) na rachunek składkowy B. M. w (...), np. gdy nie była już pracownikiem spółki, to pismem z 28 grudnia 2018r. podpisanym przez nią (na którym zapisała swój osobisty numer telefonu do kontaktu), w imieniu (...) zwróciła się do (...) o przeksięgowanie omawianej wpłaty z 07.03.2018r. w wysokości 11.000zł dokonanej na rachunek składkowy B. M. i rozliczenie jej z bieżącymi deklaracjami (...)., w którym też zaznaczyła, że właściciel B. M. został o tym fakcie poinformowany a kwota zostanie przez niego uregulowana, co przecież nie nastąpiło. Przy czym pismo to zostało sporządzone i podpisane przez oskarżoną gdy według M. C. z (...) – i w świetle zakończenia przez A. K. zatrudnienia w (...) oskarżona nie mogła już w imieniu tej spółki podpisywać pism i gdy świadek ta zeznała, że pisma tego nie było w aktach spółki, nic o nim nie wiedziała.

Słusznie więc sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej w tej części, w której zaprzeczyła ona powyższym okolicznościom i wbrew logice forsowała pogląd, że w zakresie czynu z 7 marca 2018r. jej zachowanie było tylko wynikiem pomyłki w numerze konta, a w zakresie czynu z 20 maja 2019r., że „chciała ten temat zamknąć raz na zawsze” i dlatego przelała ze swojego prywatnego konta pieniądze na rachunek B. M. z (...), chociaż była przez to „stratna finansowo”.

I wniosków tych nie mogą obalić odnoszące się wybiórczo do niektórych dowodów (ich fragmentów) czy okoliczności argumenty przedstawione w apelacji obrońcy oskarżonej.

Trzeba też zauważyć, że skarżący stawia zarzuty naruszenia przepisów postępowania m.in. art. 7 kpk oraz błędu w ustaleniach faktycznych i łącznie w uzasadnieniu apelacji zarzuty te omawia mimo, że błędy w ustaleniach faktycznych mają charakter wtórny do zarzutu dowolnej oceny dowodów. To bowiem nieprawidłowa ocena dowodów prowadzi do ustaleń, które prawdzie nie odpowiadają. A jak wyżej wskazano to ocena dowodów przeprowadzona przez sąd I instancji nie wykazuje naruszenia art. 7 kpk i to w stopniu, który by miał wpływ na treść wyroku. W okolicznościach niniejszej sprawy nie ma podstaw, by twierdzić, że właściwie oceniony materiał dowodowy nie dawał podstaw by ustalić, iż oskarżona przyjęła na siebie obowiązek uregulowania zadłużenia B. M. względem (...), ale zadłużenie to spłaciła pieniędzmi nie swoimi tylko z konta formy (...), a następnie chcąc ukryć zaistnienie tego faktu, wpłaciła w maju 2019r. już ze swojego konta na rachunek indywidualny B. M. w (...) kwotę 11 tys zł oraz przedłożyła wniosek z 20.05.2019r. z podrobionym podpisem B. M. (wraz z załącznikami w postaci kopii przelewów z 07.03.2018r. i z 20.05.2018r.). Nie było również podstaw by kwestionować zakwalifikowanie czynu oskarżonej z art. 284§2kk, skoro przestępstwo określone w tym przepisie należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych, co do których Kodeks wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób, co przecież w odniesieniu do kwoty 11.000zł należącej do (...) nastąpiło i nie mogło być traktowane tylko w kategorii „błędu” pracownika. Nie ma też podstaw by podważać prawidłowość opisu i ustaleń oraz kwalifikacji prawnej co do czynu przypisanego oskarżonej w pkt. 1 wyroku (w oparciu np. o wywody z apelacji dot. miejsca zamieszkania B. M. w dniu 20 maja 2019r. czy stanu jego uzależnienia lub stanu zdrowia), skoro jasne, pełne, szczegółowo umotywowane opinie biegłego z zakresu pisma ręcznego potwierdziły, że to nie B. M. podpisał się na piśmie z maja 2019r., gdy z okoliczności sprawy jednocześnie wynika, że to oskarżona miała motyw by takie pismo przedłożyć w (...), co czyni niewiarygodnymi wyjaśnienia oskarżonej co do okoliczności wskazanych w apelacji obrońcy, przy których- w ocenie skarżącego- sąd miał się dopuścić błędnych ustaleń faktycznych.

A wobec tego wywody i argumenty obrońcy, które miałyby podważyć ustalenia sądu stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku czy wykazać błędna ocenę wiarygodności poszczególnych dowodów, nie podlegały uwzględnieniu.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których nie podlegały uwzględnieniu zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku oraz argumenty przytoczone w apelacji na ich poparcie.

Lp.

Zarzut

3.

- obrazy prawa materialnego w zakresie innym niż kwalifikacja prawna czynu tj. art. 44§2kk (przy czym z pisemnego uzasadnienia apelacji wynika, że obrońcy chodziło o to, że sąd nieprawidłowo orzekł o zakazie zajmowania przez oskarżoną stanowisk samorządowych z art. 41§1kk)

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnosząc ten zarzut obrońca oparł go na argumentacji, iż nie zostało w sprawie udowodnione, iż oskarżona nie ma kwalifikacji zawodowych i moralnych do pełnienia stanowisk wskazanych w rozstrzygnięciu z pkt. 4 wyroku, skoro sama Prezes spółki (...) wskazywała, że darzy oskarżoną zaufaniem i szacunkiem i że oskarżona dobrowolnie i w sposób nieodpłatny do chwili obecnej pomaga spółce w rozliczaniu projektów. Wskazał też, że orzeczony zakaz wpłynie negatywnie na możliwości zarobkowe i majątkowe oskarżonej. I o ile samo podniesienie takich argumentów nie mogło wykazać wadliwości rozstrzygnięcia z pkt. 4 wyroku, to na tle tak postanowionego zarzutu, sąd odwoławczy – w odniesieniu do realiów rozpoznawanej sprawy-dokonał kontroli zasadności orzeczenia wobec oskarżonej zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w organach samorządowych.

Sąd Rejonowy w pkt. 1 zaskarżonego wyroku, w ramach czynu zarzucanego w pkt. I a/o przypisał oskarżonej czyn z art. 270§1kk i za to wymierzył karę grzywny, za czyn z pkt. II a/o przypisany oskarżonej w pkt. 2 wyroku, przy zast. art. 37a§1kk w zw. z art. 4§1kk, też wymierzył karę grzywny. Nadto sąd ten w pkt. 4 orzekł na podstawie art. 41§1kk środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w organach samorządowych. Przy czym stosując przepis art. 37a kk w brzmieniu obowiązującym w czasie czynu z pkt. 2 wyroku (kwalifikowanego z art. 284§2kk) tj. 7 marca 2018r., nie miał obowiązku jednoczesnego orzeczenia środka czy przepadku; obowiązek taki nie wynikał też przy skazaniu za czyn z art. 270§1kk.

Środek z pkt. 4 wyroku sąd I instancji sprowadził do zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w organach samorządowych. Przy czym w czasie czynu z pkt. 2 wyroku tj. 07 marca 2018r. oskarżona pracowała w (...) jako specjalistka ds. księgowości i płac i nie zajmowała wtedy stanowiska w organach samorządowych. Natomiast od 15 grudnia 2018r. pełniła funkcję Zastępcy Burmistrza Miasta O. i pełniła ją w dniu popełnienia czynu z pkt. 1 wyroku tj. 20 maja 2019r. Należy podkreślić, że przepis art. 41§1kk wymaga by wskazane w nim nadużycie przez sprawcę stanowiska lub zawodu nastąpiło przy popełnieniu przestępstwa, a dopiero dalszą przesłanka dla zastosowania tego środka jest by doszło przez fakt popełnienia przestępstwa do okazania przez danego sprawcę, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym przez prawo (do czego nawiązał obrońca w uzasadnieniu apelacji). I o ile w realiach niniejszej sprawy można dopuścić wniosek, że poprzez popełnienie przypisanych jej przestępstw to oskarżona okazała się niegodna tego by dalej zajmować kierownicze stanowiska w organach samorządowych, gdyż nie jest już – wobec popełnienia dwóch przestępstw tj. przeciwko mieniu i p-ko dokumentom- osobą godną zaufania, to nie wynika z okoliczności sprawy by ziściła się podstawowa przesłanka do stosowania tego środka tj. nadużycie przez oskarżoną stanowiska kierowniczego w organach samorządowych przy popełnianiu przestępstwa. Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku starał się wykazać zasadność orzeczenia środka z pkt. 4 wyroku tym, że „wprawdzie bowiem oskarżona nie nadużyła przy popełnieniu przypisanych jej przestępstw aktualnie piastowanego stanowiska jednak nadużyła stanowiska i zawodu wykonywanego poprzednio, podczas zatrudnienia w spółce (...)”, ale skoro taki był motyw orzeczenia tego środka przez Sąd Rejonowy w O., to orzeczony zakaz winien odnieść się wyraźnie do zakazu zajmowania stanowiska czy zawodu jakie wykonywała w spółce (...) tj. stanowiska specjalisty ds. księgowości i kadr czy zawodu ekonomisty, księgowej a nie w odniesieniu do niezwiązanych wprost z popełnionymi przestępstwami stanowiskiem kierowniczym w organach samorządowych, jej funkcją zastępcy Burmistrza Miasta O. (co wynika też z pisma prokuratora z k. 282). Co prawda sąd ten dostrzegł, że „nie może umknąć uwadze, że także wysyłając do (...) podrobione pismo, zawierające wniosek o przeksięgowanie wypłaty ze sfałszowanym podpisem B. M. (3) nie uczyniła tego we własnym zakresie, lecz nadała je wraz z korespondencją wychodząca z urzędu Miejskiego w O. i przerzucając na gminę miejską, w której pełni funkcję zastępcy burmistrza nawet niewysoką opłatę pocztową”, ale okoliczność ta nie wskazuje by opisane nadużycie przerzucenia na gminę opłaty pocztowej za wysłaną korespondencję miało bezpośrednie przełożenie na znamiona przestępstw przypisanych oskarżonej w zarzucanym wyroku, by godziło w istotne dobra chronione prawem, które chronią art. 270§1kk (wiarygodność dokumentów) czy art. 284§2kk (ochrona własności w odniesieniu do wartości przedmiotu czynności wykonawczej powyżej 500zł). W realiach niniejszej sprawy sąd winien więc, gdy dostrzegł, że oskarżona nie powinna mieć wpływu na finanse czy dokumenty, orzec – zamiast orzeczonego zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w organach samorządowych, gdy nadużycie takiego stanowiska nie nastąpiło przy popełnieniu przypisanych przestępstw z art. 270§1kk czy z art. 284§2kk- zakaz wykonywania zawodu księgowej, ekonomisty czy zajmowania stanowiska związanego z wytwarzaniem dokumentów czy podejmowaniem decyzji dot. finansów. Mając jednak na uwadze, że apelacja została wniesiona na korzyść oskarżonej, to nie było podstaw do zmiany tego rozstrzygnięcia poprzez orzeczenie zakazu wykonywania przez oskarżoną zawodu księgowej, ekonomisty czy zajmowania stanowiska związanego z wytwarzaniem dokumentów czy podejmowaniem decyzji dot. finansów, tym bardziej, że w czasie czynów sąd– nawet gdy zastosował w pkt. 2 wyroku art. 37a§1 kk w zw. z art. 4§1kk- nie miał obowiązku jednoczesnego orzeczenia – obok kary zasadniczej-środka z art. 41§1kk.

Stąd postawiony w apelacji zarzut obrazy art. 41§1kk okazał się być zasadny i musiał doprowadzić do korekty zaskarżonego wyroku.

Na marginesie należy jedynie wskazać, że rację miał obrońca oskarżonej twierdząc na rozprawie apelacyjnej, że zakaz z pkt. 4 wyroku został nieprawidłowo zredagowany , gdyż nie wiadomo jakiego samorządu zakaz ten dotyczy. I z tym argumentem należy się zgodzić, gdyż sąd faktycznie nie sprecyzował czy zakaz dotyczy samorządu terytorialnego czy gospodarczego czy zawodowego czy innego, co – gdyby nie uchylenie tego zakazu przez sąd odwoławczy-mogłoby powodować trudności przy wykonaniu tak niejednoznacznie sformułowanego rozstrzygnięcia.

Ponadto sąd odwoławczy w myśl art. 455 kpk poprawia tylko błędną kwalifikację czynu, stąd nawet dostrzegając, że w zakresie czynu popełnionego w dniu 07 marca 2018r. z pkt. 2 wyroku, to prawidłowo należałby powołać w podstawie skazania, stosując art. 4§1kk, art. 37a kk a nie art. 37a§1kk (obowiązujący dopiero od 24.06.2020r.), to nie miał podstaw by dokonać takiej korekty w tym zakresie.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mimo iż zarzut obrazy art. 41§1kk okazał się słuszny, to nie mógł doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez postulowane przez obrońcę uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, a jedynie powodował zmianę wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. 4 dot. zakazu zajmowania przez oskarżoną stanowisk, skoro w realiach niniejszej sprawy nie można było przyjąć by orzeczony w pkt. 4 zakaz miał źródło w nadużyciu przez oskarżoną stanowiska kierowniczego w organach samorządowych przy popełnianiu przypisanych jej w tej sprawie przestępstw.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcie z pkt. 1 w zakresie przypisania winy, zastosowanej kwalifikacji prawnej i wymiaru kary grzywny w wysokości 70 stawek dziennych,

- rozstrzygnięcie z pkt. 2 w zakresie przypisania winy, zastosowanej kwalifikacji prawnej i wymiaru kary grzywny w wysokości 150 stawek dziennych,

- rozstrzygnięcie z pkt. 3 w zakresie kary łącznej w wysokości 170 stawek dziennych,

- rozstrzygnięcie z pkt. 5 w całości,

- rozstrzygnięcie z pkt. 6 w zakresie kosztów sądowych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn dla których nie podlegały uwzględnieniu zarzuty obrazy przepisów postępowania i

błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku oraz argumenty przytoczone w apelacji na ich poparcie, a także nie podlegał uwzględnieniu wniosek końcowy z apelacji o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

- zmiana rozstrzygnięć z pkt. 1, 2 i 3 w zakresie obniżenia wskazanej w nich jednej stawki dziennej grzywny z 50zł na 30 zł ,

- oraz zmiana poprzez uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. 4 w całości i uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. 6 co do opłaty

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec uwzględnienia zarzutu obrazy art. 41§1kk to doszło do uchylenia rozstrzygnięcia z pkt. 4 w całości.

Obrońca na rozprawie apelacyjnej wykazał, iż aktualna sytuacja rodzinna (konieczność sprawowania opieki nad dwoma dodatkowymi członkami rodziny), możliwości zarobkowe (utrata zatrudnienia) i sytuacja majątkowa (spłata zadłużeń, brak alimentów od ojca biologicznego dzieci) oskarżonej uległy pogorszeniu. Wobec tego sąd odwoławczy uznał, że zaszły podstawy z art. 33§3kk do obniżenia wysokości stawki dziennej grzywien z pkt. 1,2i3 wyroku z 50zł na 30 zł. Jednocześnie ujawnione w sprawie ww okoliczności nie mogły być uwzględnione przy zmianie wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania, skoro oskarżonej przypisano nie jedno, ale dwa przestępstwa, a wina i społeczna szkodliwość tych czynów były znaczne, na co wskazał sąd I instancji, a z czym sąd odwoławczy się w pełni zgadza. Przy czym najistotniejszą przesłanką warunkowego umorzenia postępowania, jest to, aby wina sprawcy i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie były znaczne. Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich "znacznością" lub "nieznacznością". Przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne. (patrz: wyrok WSA w Warszawie z 7.09.2011r. w spr. II SA/Wa 796/11, LEX nr 966506). Stąd dobra opinia o oskarżonej, wykazywanie przez obrońcę, że pomaga innym czy jej niekaralność są niewystarczające by zastosować warunkowe umorzenie postępowania.

Konsekwencją zmiany wysokości kary łącznej grzywny z 8.500zł (170 stawek x 50zł) do 5.100zł (170 stawek x 30zł) było uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. 6 o opłacie obliczonej w wysokości stanowiącej 10 procent od grzywny przyjętej przez sąd I instancji, gdyż z art. 10 ustawy z 23.06.1973r. wynika, że w razie obniżenia wymiaru kary sąd odwoławczy wymierza jedną opłatę za obie instancje według kary przez siebie orzeczonej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. III

W ustalonych okolicznościach sprawy, pomimo iż apelacja obrońcy oskarżonej – poza zarzutem obrazy art. 41§1kk- nie zasługiwała na uwzględnienie, to zachodziły podstawy do zwolnienia oskarżonej od kosztów postępowania odwoławczego z uwagi na pogorszenie się jej sytuacji materialno-rodzinnej i konieczność zapłacenia orzeczonej kary łącznej grzywny (art. 624§1kpk), co stanowiło też podstawę do zwolnienia jej od ponoszenia opłaty za obie instancje (art. 17 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych).

7.  PODPIS