Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Elblągu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Dorota Zientara

Protokolant: sekr. sądowy Bogumiła Biniewicz

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2014 r. w Elblągu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. S. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę i ustalenie

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda kwotę 300.000 zł /trzysta tysięcy złotych/ z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 50.000 zł od dnia 1 grudnia 2009 r., od kwoty 200.000 zł od dnia 2 października 2010 r. i od kwoty 50.000 zł od dnia 21 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty;

2.  ustala, że pozwany będzie ponosił odpowiedzialność za mogące wystąpić w przyszłości u powoda dalsze skutki urazu, jakiemu uległ w dniu 19 marca 2008 r.;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.556 zł /dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt sześć złotych/ tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Elblągu od powoda, z zasądzonego na jego rzecz w pkt 1 /punkcie pierwszym/ wyroku roszczenia, kwotę 12.546,46 zł /dwanaście tysięcy pięćset czterdzieści sześć złotych czterdzieści sześć groszy/ i od pozwanego kwotę 15.028,18 zł /piętnaście tysięcy dwadzieścia osiem złotych osiemnaście groszy/ tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

I C 148/11

UZASADNIENIE

Powód S. S. (1) pierwotnie domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 250.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 13 grudnia 2008 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia. Żądał nadto ustalenia, że pozwany będzie ponosił odpowiedzialność za mogące się ujawnić w przyszłości dalsze skutki wypadku, któremu uległ 19 marca 2008 r. oraz zasądzenia od strony pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 7.200 zł wraz z opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Pismem z dnia 9 czerwca 2014 r. powód zażądał zasądzenia z tytułu zadośćuczynienia kwoty 550.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 250.000 zł od dnia 13 grudnia 2008 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 300.000,00 zł od 7 dnia po doręczeniu pisma pozwanemu. W pozostałym zakresie podtrzymał twierdzenia i roszczenia zgłoszone uprzednio.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż 19 marca 2008 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w którym ucierpiał jako pasażer. W wyniku zdarzenia, doznał licznych obrażeń ciała, przez wiele miesięcy był leczony, pomimo tego nie odzyskał pewnej sprawności. Przyznał, że pozwany, wezwany do zapłaty, częściowo spełnił żądania, w tym z tytułu zadośćuczynienia uiścił kwotę 150.000,00 zł. Zdaniem powoda kwota ta nie jest adekwatna do zakresu doznanej przez niego krzywdy niemajątkowej. Rozszerzenie powództwa zostało uzasadnione wysokim uszczerbkiem na zdrowiu, w tym w zakresie zdrowia psychicznego - 85%, w zakresie obrażeń neurologicznych - 25%, a także 10% trwałym uszczerbkiem związanym ze złamaniem kości kulszowej i łonowej prawej.

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż w wyniku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi m. in. 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia, a łącznie z pozostałymi świadczeniami kwotę 197.987,55 zł, która w pełni zrekompensowała doznaną przez niego krzywdę majątkową i niemajątkową. Odnośnie roszczenia o ustalenie pozwany wskazał, że powód nie legitymuje się interesem prawnym w jego dochodzeniu, stąd winno ono podlegać oddaleniu.

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa, pozwany podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 marca 2008 r. powód uczestniczył w wypadku komunikacyjnym. Sprawcą zdarzenia był K. G., ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Braniewie z dnia 21 sierpnia 2008 r. w sprawie II K (...) został on uznany winnym popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 177 § 2 kk, za co wymierzono jemu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 3, nadto oddano go w okresie próby pod dozór kuratora i rozstrzygnięto o kosztach.

/bezsporne, notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 16; wyrok w aktach sprawy II K (...) k. 137/

W wyniku wypadku powód doznał urazu wielomiejscowego, w tym w szczególności czaszkowo - mózgowego, pourazowego obrzęku mózgu, złamania wieloodłamowego jarzmowo- szczękowego strony prawej, złamania kości łonowej i gałęzi kości kulszowej.

Bezpośrednio po wypadku został przewieziony Wojewódzkiego Szpitala (...) w E., gdzie przebywał do 9 kwietnia 2008 r. Podczas hospitalizacji powód został poddany leczeniu chirurgicznemu polegającemu na implantacji dokomorowej czujnika pomiaru (...) oraz tracheotomii, następnie był poddany rehabilitacji ruchowo - oddechowej. Przez 2 tygodnie utrzymywany był w śpiączce. Od dnia 30 kwietnia 2008 r. do 23 maja 2008r.przebywał w Oddziale Rehabilitacyjnym Szpitala Miejskiego w E. z powodu niedowładu kończyny dolnej prawej.

Mimo zakończenia leczenia szpitalnego, powód nadal wymaga dalszej specjalistycznej opieki: neurologicznej, psychologicznej, laryngologicznej i rehabilitacyjnej.

/dokumentacja medyczna k 17-19 /

Wypadek z dnia 18 marca 2008 r doprowadził do wystąpienia u powoda znacznego stopnia niepełnosprawności, który utrzymuje się do dnia dzisiejszego.

/dowód: orzeczenia lekarskie o stopniu niepełnosprawności z 9 grudnia 2008 r.; 20 stycznia 2010 r.; 9 lutego 2011 r. i 21 marca 2012 r. k. 26-28 i 178/

Po opuszczeniu szpitala, powód podjął leczenie w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej (...), Poradni (...), (...), a także Poradni (...)w B.. Ponadto był poddany wielu zabiegom rehabilitacyjnym w dniach od 2 czerwca do 26 czerwca 2008 r., od 3 marca do 16 marca 2009 r., od 22 czerwca do 3 lipca 2009 r., od 8 stycznia do 9 lutego 2009 r.

S. S. (1) po wypadku stał się bardzo nerwowy, lękliwy, pojawiły się u niego braki w pamięci krótkotrwałej, np. zapomina o konieczności przyjęcia leków. Powód nie jest zdolny do wykonywania podstawowych prac, które wcześniej nie sprawiały jemu żadnych problemów, na skutek wysiłku fizycznego odczuwa zawroty głowy, boli go biodro, ponadto musi często odpoczywać. Nie jest w stanie samodzielnie opuszczać miejsca zamieszkania, ponieważ gubi się w drodze. Źle sypia, boi się jazdy samochodem. Wymaga stałej opieki.

/dowód: historia choroby k. 21-25; informacje o wykonanych zabiegach fizjoterapii k. 208-213, 219 akt szkodowych; zeznania i oświadczenie S. S. (2) k. 43 – 44, 462; przesłuchanie informacyjne powoda k. 108 - 109/

Poza procesem powód uzyskał od pozwanego 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 22.627,9 zł renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 17 września 2008 r. do 30 czerwca 2009r. oraz od 1 lutego 2009 r. do 30 czerwca 2010 r., 1.195.45 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, 21.567 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich, 2.047, 2 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdów oraz 550 zł tytułem zwrotu wartości zniszczonych rzeczy i zwrotu kosztów lepszego odżywiania się.

W toku postępowania sądowego dopuszczono dowód z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii. Biegły stwierdził u powoda przebyty uraz głowy z obrzękiem mózgu i złamaniem kości twarzoczaszki, a także przebyte wygojone złamanie kości łonowej i kulszowej prawej z ograniczeniem funkcji prawego stawu biodrowego. Zaburzenia funkcji stawu biodrowego w niewielkim stopniu ograniczają lokomocję powoda, z tych względów - w ocenie biegłego - powód doznał 10 % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Biegły wskazał, że w następstwie doznanych obrażeń o charakterze ortopedycznym, powód wymagał pomocy osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w wymiarze minimum 6-8 godzin dziennie przez okres 6 tygodni po wyjściu ze szpitala. Pomoc ta była powodowi konieczna z uwagi na unieruchomienie po złamaniu kości miednicy. Jednakże uwzględniając objawy zespołu psychoorganicznego, otępienie, a także zaburzenia orientacji i pamięci, powodowi należało zapewnić opiekę całodobową. Biegły stwierdził, iż pierwszoplanowymi zaburzeniami decydującymi o ograniczeniu zdolności do pracy są zaburzenia układu nerwowego, które wymagają oceny przez specjalistów z zakresu neurologii i psychologii.

/dowód: opinia k. 123-124; opinia uzupełniająca k. 200/

Dopuszczono także dowód z opinii biegłego z zakresu neurologii, który rozpoznał u powoda encefalopatię pourazową w przebiegu rozlanego urazu aksonalnego pod postacią niewielkiego stopnia niedowładu spastycznego prawej kończyny górnej i lewej kończyny dolnej, która manifestuje się głębokim otępieniem. Odniesione obrażenia skutkowały trwałym uszczerbkiem na zdrowiu, w przypadku prawej kończyny górnej jest to 15 %, a lewej kończyny dolnej 10 %. Biegły stwierdził, iż dalsze leczenie farmakologiczne i rehabilitacja niedowładu kończyn znaczącej poprawy nie przyniosą, co w istotny sposób rzutuje na zdolność do podjęcia pracy przez powoda w zawodzie brukarza, gdzie wymagana jest precyzja ruchów oraz duża siła fizyczna. Całkowita niezdolność powoda do pracy została stwierdzona orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS, które zostało wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej.

/dowód: opinia k. 167; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k.177/

Kolejnym dowodem dopuszczonym w toku procesu był dowód z opinii sądowo- psychologicznej. Biegły stwierdził u powoda brak spontanicznie podejmowanej aktywności poznawczej, spowolnione tempo przetwarzania informacji oraz liczne zaburzenia: myślenia, uczenia się, zapamiętywania, pamięci krótkotrwałej i długotrwałej. Powód ma problemy z skupieniem uwagi, liczeniem, a także pisaniem. Biegły zdiagnozował u powoda zaburzenia poznawczo - behawioralne, które uniemożliwiają mu pełnienie ról społecznych. Powód wymaga pomocy oraz opieki osób drugich.

/dowód: opinia k. 251/

Powoda poddano także badaniu psychiatrycznemu. Biegły stwierdził u badanego zaburzone życie popędowe oraz złamanie linii życiowej. Stwierdził, że od wypadku do wydania opinii minęło 4 i pół roku, co jest istotne, gdyż pozytywnych zmian w stanie psychicznym po tego typu urazach, należy oczekiwać w przeciągu 2 lat. W ocenie biegłego nie ma podstaw, aby sądzić, iż nastąpi jakakolwiek poprawa stanu psychicznego powoda. Z uwagi na zaburzenia, powód wymaga stałego nadzoru przy wykonywaniu najprostszych czynności w życiu codziennym. W opinii uzupełniającej, biegły ustalił trwały uszczerbek w zakresie zdrowia psychicznego u powoda w wysokości 85%.

/dowód: opinia k. 266- 267; opinia uzupełniająca k. 432/

Dopuszczono także dowód z opinii biegłego laryngologa i chirurga szczękowo- twarzowego. Pierwszy z biegłych zdiagnozował u powoda trwały, audiometryczny niedosłuch typu odbiorczego ucha lewego w zakresie średnich i wysokich częstotliwości. Uszczerbku z tego tytułu nie stwierdzono, zdaniem biegłego niedosłuch nie ogranicza aktywności życiowej, rodzinnej ani zawodowej. Złamanie szczęki wygojone z przemieszczeniem odłamów zostało ocenione przez drugiego biegłego na 2% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

/dowód: dokumentacja medyczna k. 332-335; opinia k. 343; opinia k. 371-372/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zasadniczej części.

Powód zgłosił roszczenie z tytułu zadośćuczynienia. Zgodnie z art. 444 i 445 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Okolicznością bezsporną jest, iż powód doznał uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku drogowego, jakiemu uległ 19 marca 2008 r., przy czym do zdarzenia doszło z winy K. G., objętego ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Bezspornym jest nadto, że ochrony ubezpieczeniowej udzielił pozwany zakład ubezpieczeń. Nie budził kontrowersji również zakres obrażeń, jakich doznał powód, przebieg leczenia, a także aktualny stan zdrowia w zakresie będącym konsekwencją wypadku. Okoliczności te wynikają wprost z dokumentacji medycznej, z przesłuchania informacyjnego powoda oraz opinii biegłych. W ocenie Sądu wszystkie przywołane opinie wyczerpały w pełni tezę dowodową, były logiczne, rzetelne, a przez to wiarygodne.

Odnosząc się do żądania pozwu w zakresie zadośćuczynienia wskazać trzeba, iż pojęcie „sumy odpowiedniej”, użyte w art. 445 § 1 k.c., ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z 28.08.2001 r., III CKN 427/00, LEX nr 52766).

Kierując się wskazaniami wypracowanymi przez judykaturę, można ogólnie stwierdzić, że określając wysokość zadośćuczynienia, sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne itp.), trwałość skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wiek poszkodowanego (Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga trzecia – Zobowiązania, G. Bieniek i inni, Warszawa 1996, t.1, s. 369-370).

Pozwany uznał, że kwotą adekwatną do zakresu krzywdy niemajątkowej, jakiej doznał powód na skutek wypadku, jest kwota 150.000 zł. W ocenie Sądu kwota ta nie spełnia funkcji przypisanej przez ustawodawcę zadośćuczynieniu.

Zważyć należy, że po 6 latach od wypadku biegli stwierdzili u powoda 122% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Uwzględniając fakt, że leczenie zostało już dawno zakończone, uznać należy, iż nie ma szansy na przywrócenie powodowi sprawności takiej, jaką cieszyłby się gdyby nie uległ wypadkowi. Powód po wypadku był łącznie 46 dni hospitalizowany, przez 2 tygodnie utrzymywany był w śpiączce, leczony był operacyjnie a następnie poddawano go rehabilitacji, przez 6 tygodni po wyjściu ze szpitala wymagał stałej opieki z powodu unieruchomienia złamanej kości miednicy. Nadal wymaga stałej opieki.

W dacie wypadku miał 32 lata, był młodym mężczyzną, w pełni sprawnym, samodzielnym. Pracował, praca dawała jemu ogromną satysfakcję. Utrzymywał kontakty towarzyskie, spotykał się ze znajomymi. Był lubiany i akceptowany w lokalnym środowisku. Realizował pasję – zbierał i kolekcjonował poroże, bardzo lubił chodzić po lesie.

Na skutek wypadku nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować. Zapomina o czynnościach sanitarnych, o przyjmowaniu leków, z powodu zaburzeń orientacji i pamięci nie może samodzielnie wychodzić z domu. Nie jest w stanie sam zrobić zakupów, nie może wykonywać prac wymagających wysiłku fizycznego czy intelektualnego. Opiekę nad nim sprawują rodzice. Z powodu niepełnosprawności S. S. (1) nigdy nie będzie mógł założyć rodziny, ograniczone zostało jego życie towarzyskie. Brak możliwości zatrudnienia z powodu stanu zdrowia jest dla powoda ogromnym dyskomfortem. Powód ciągle dopytuje, czy i kiedy będzie mógł wrócić do pracy.

Uwzględniając powyższe uznać należy, że należytą rekompensatą za doznaną przez powoda krzywdę jest (poza sumą wpłaconą przez pozwanego) kwota 300.000 zł. Zadośćuczynienie w tej wysokości (łącznie 450.000 zł) odpowiada rozmiarowi i intensywności negatywnych doznań, będących udziałem powoda, spowodowanych wypadkiem, uwzględnia skutki wypadku w jego obecnym życiu i nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia.

O odsetkach od kwoty zasądzonej z tytułu zadośćuczynienia orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W postępowaniu likwidacyjnym, pismem z dnia 19 listopada 2009 r., doręczonym pozwanemu w dniu 30 listopada 2009 r., powód zażądał zapłaty kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia (pismo k. 238 akt szkodowych). Skoro szkodę zgłoszono już w dniu 30 czerwca 2008 r., to od kwoty 50.000 zł odsetki należało zasądzić od dnia 1 grudnia 2009 r. Ustalając jako początkową datę okresu naliczania odsetek od kwoty 200.000 zł przyjęto dzień następujący po dniu, w jakim pozwanemu doręczono skutecznie w postępowaniu likwidacyjnym pismo z dnia 23 września 2010 r. zawierające żądanie zapłaty z tytułu zadośćuczynienia kwoty 500.000 zł (k. 296 akt szkodowych). W przypadku kwoty 50.000 zł, objętej rozszerzeniem pozwu, odsetki zasądzono od siódmego dnia po doręczeniu pozwanemu odpisu pisma z dnia 9 czerwca 2014 r.

W myśl art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jako przesłanka powództwa o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jest kategorią prawa materialnego. Podkreślić należy, że merytoryczne badanie zasadności powództwa poprzedzone być musi wykazaniem przez powoda, że ma on interes prawny w ustaleniu istnienia lub nie istnienia prawa lub stosunku prawnego. W tym kontekście zauważyć należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2002 roku (IV CKN 1519/00, LEX nr 78333) interes prawny nie zachodzi z reguły, gdy zainteresowany może na innej drodze osiągnąć w pełni ochronę swoich praw. Istnienie takiego interesu jest kwestionowane, gdy możliwe są inne formy ochrony praw powoda. Powszechnie aprobowany jest pogląd, że nie ma interesu w ustaleniu prawa lub stosunku prawnego osoba, która może dochodzić bezpośrednio świadczenia należnego z tego stosunku. Zwłaszcza dopuszczalność wytoczenia powództwa o zasądzenie wyklucza, co do zasady, istnienie prawnego interesu w ustaleniu.

Zgodnie z art. 442 ¹ §2 kc roszczenie o naprawienie szkody wynikłej ze zbrodni lub występku ulega przedawnieniu z upływem lat 20 od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. W ocenie sądu przywołana norma w sposób niewystarczający zabezpiecza możliwość dochodzenia przez powoda roszczeń. Powód jest człowiekiem w średnim wieku, doznał on poważnego uszczerbku na zdrowiu w zakresie neurologicznym i psychiatrycznym. Tego rodzaju urazy dają często odległe skutki, trudne obecnie do przewidzenia. Perspektywa 20 lat od daty wypadku nie daje pewności ujawnienia się w tym okresie wszystkich możliwych skutków zdarzenia. Skoro powód dostatecznie udowodnił istnienie interesu prawnego (ochrona przed przedawnieniem), to należało ustalić, że pozwany będzie ponosił odpowiedzialność za mogące wystąpić w przyszłości u powoda dalsze skutki urazu, jakiemu uległ on w dniu 18 marca 2008 r (pkt 2 wyroku).

O kosztach procesu (pkt 4. wyroku) rozstrzygnięto na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 §1 k.p.c., przy przyjęciu, iż powód wygrał spór w ok. 54,5 %, przy czym koszty poniesione przez niego to 10.717 zł (koszty zastępstwa procesowego – 7.217 zł, 1.500 zł zaliczka, 2.000 zł opłata). Koszty poniesione przez pozwanego zamykają się kwotą 7.217 zł W konsekwencji, przy uwzględnieniu wyniku, sporu należało zasądzić na rzecz powoda od pozwanego kwotę 2.556 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na koszty sądowe poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa składa się opłata od pozwu w części nieopłaconej przez powoda, wynagrodzenie biegłych po pomniejszeniu o uiszczone zaliczki (2.074,64 zł). W przedmiocie nieuiszczonych kosztów sądowych, co do pozwanego rozstrzygnięto na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167, poz. 1398 ze zm.) uwzględniając, iż przegrał proces w 54,5 %. Z tego tytułu Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Elblągu kwotę 15.028,18 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Powód przegrał sprawę w 45,5 %, dlatego nakazano ściągnąć z roszczenia zasądzonego na jego rzecz w pkt 1 wyroku kwotę 12.546,46 zł (art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).